Με διάφορους τρόπους, ανά το είδος βέβαια και κυρίως την ψυχική κατάσταση του γράφοντος. Στην ποίηση όσον αφορά στην δική μου περίπτωση, ο αυτοματισμός λειτουργεί με κυρίαρχο τροφοδότη το υποσυνείδητο. Ουκ ολίγες φορές έχω ολοκληρώσει ένα ποίημα δίχως να έχω συνειδητοποιήσει τι ακριβώς θέλω να εκφράσω. Στο μυθιστόρημα επιλέγω μια υπόθεση και αντί να σπαταλάω χρόνο για προετοιμασία, βουτώ την πένα στον πυθμένα του μελανοδοχείου της αναζήτησης. Το συγγραφικό μου ταξίδι, είναι εν πολλοίς «αλήτικο», σαν μια πειρατική γαλέρα που διασχίζει τα νερά των θαλασσών άλλοτε με μπουνάτσα και άλλοτε με θυελλώδεις ανέμους.

Σε όλα τα βιβλία μου επιθυμώ να διοχετεύω στη σκέψη του αναγνώστη, όχι μόνον εικόνες όμορφες για να αισθάνεται ψυχαγωγούμενος μέσω της ανάγνωσης, αλλά να του υποδαυλίζω ερεθίσματα προβληματισμού. Σχετικά με το βιβλίο «Το φάντασμα της βιβλιοθήκης», ήθελα στην Ιθάκη, που ως νησί εμπεριέχει εκτός από ιστορία και μια συμβολική και σημειολογική αναφορά ένεκα Οδυσσέα, να την προβάλω στη σημερινή της μορφή μέσω των μικρών μαθητών ενός σχολείου. Γιατί εκτός από την αίγλη τη αρχαιότητας εκεί εξακολουθούν να ζουν, να υπάρχουν και να διακρίνονται οι σύγχρονοι κάτοικοί της. Είναι η προτροπή μου, να μην συνδέουμε με αερογέφυρες και ολυμπιακά άλματα το παρελθόν μας, αλλά να γνωρίζουμε και τις σύγχρονες προσωπικότητες του λαού μας.

Είναι εκείνα τα «φαντάσματα» που μας επεξεργάζονται όσο εμείς διαβάζουμε εντός μια βιβλιοθήκης, τον βίο και τα έργα τους. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας, όπως ο ήρωας του δικού μου βιβλίου όση ώρα τον μελετά ο μικρός Διονύσης στη βιβλιοθήκη του χωριού του, την Ανωγή της Ιθάκης.

Υπάρχουν πολλών ειδών ευεργέτες, των οποίων την ευεργεσία ερμηνεύουμε ως αγαθοεργία apriori. Η ανθρώπινη ιστορία διαθέτει «χορηγούς», «ελεήμονες» και «φιλάνθρωπους» που ταυτόχρονα είναι μαφιόζοι, απάνθρωποι, ανέντιμοι και σατράπες. Παρ΄ όλα αυτά με μια δωρεά τους στην Εκκλησία τούς βαφτίζουμε «Αγίους», με έναν αξονικό τομογράφο προσφορά σε κάποιο κέντρο υγείας τους αποκαλούμε μεγάλους δωρητές και με ένα συσσίτιο το Πάσχα στους άστεγους, τους περικοσμεί η Πολιτεία με τον Σταυρό του Φοίνικος. Κατ΄ εμέ οι επηρμένες συμπεριφορές και οι τυμπανοκρουσίες είναι συνειδησιακά «ξεπλύματα», όπως είναι και πολλά ιδρύματα τα οποία αφήνουν κάποιοι δισεκατομμυριούχοι μετά θάνατον για την υστεροφημία τους, ενώ εν ζωή βούλιαζαν οι ίδιοι καράβια τους για να παίρνουν τις ασφαλιστικές αποζημιώσεις. Οι δικοί μου ευεργέτες προς το χωριό Ανωγή αποστέλλουν βιβλία στην φτωχή τους πατρίδα, για να ξεφύγουν τα παιδιά απ΄ την αγραμματοσύνη.

Στο συγκεκριμένο παραμύθι που είναι για μικρούς και μεγάλους, όταν φθάνουν τα βιβλία απογοητεύονται γιατί περίμεναν πως θα τους σταλούν ποδήλατα, μπάλες, παιχνίδια και άλλα ευχάριστα για την ηλικία τους δώρα. Ένας μαθητής εξ αυτών, στην προσπάθειά του να βρει τη σημασία μιας λέξης που του ζήτησε ο πατέρας του, όταν έλυνε το σταυρόλεξό του, έψαξε σε μια εγκυκλοπαίδεια κι έτσι του ανοίχτηκε ένας κόσμος που αγνοούσε. Όλα τα παιδιά για να μυηθούν σε κάτι απαιτείται το ερέθισμα. Αν υποχρεώσεις κάποιον να διδαχθεί κάτι επιτακτικά, θα το εγκαταλείψει μόλις τελειώσει την αποστολή του.

Ο διδάσκαλος είναι μια φιγούρα που για όλα τα παιδιά, ιδιαίτερα τα μικρά, ενίοτε παραπέμπει σε «μπαμπούλα». Μόρφωση και φόβος είναι έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες. Ο φόβος είναι ένας υπαρκτός κίνδυνος που σε ανησυχεί για τη ζωή σου, όπως επί παραδείγματι όταν έχεις να αντιμετωπίσεις ένα άγριο ζώο, μια τρικυμία στη θάλασσα ή ας πούμε κάποια σοβαρή ασθένεια. Είναι αδιανόητο όμως να φοβάσαι στο σχολείο για μια κακή βαθμολογία, αν δεν γράψεις σωστά σ ένα διαγώνισμα. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη διδασκαλία που οδηγεί στην καλλιέργεια και την μόρφωση. Ο εκπαιδευτικός όταν διαχέει τον τρόμο στην σχολική αίθουσα ήδη έχει αποτύχει σαν διδάσκαλος. Η Γνώση στηρίζεται στο θάρρος, στην επικοινωνία, στην κατανόηση και την αποδοχή! Αν αυτά τα αποπνέει ο δάσκαλος, τότε ο μαθητής απελευθερώνεται και ανοίγουν οι ορίζοντές του.

Τα φαντάσματα τω ηρώων που μελετά στην βιβλιοθήκη. Κάθε ένα από αυτά και μία ιστορία.

Ο αναγνώστης είναι πάντα αδέσμευτος, ανένταχτος, ακηδεμόνευτος και ανεξάρτητος, όσον αφορά στην κρίση του και στη φαντασία του. Όπου θέλει μπορεί να ταξιδέψει με το μυαλό του, παρέα με όποιον επιθυμεί και τον τρόπο που επιλέγει.

Ο Λορέντζος Μαβίλης ήταν ένας από τους πιο γνωστούς ποιητές της νεότερης Ελλάδας, μεταφραστής και τελευταίος εκπρόσωπος της Επτανησιακής Σχολής ιδιαίτερα του κερκυραϊκού κύκλου. Υπήρξε ίσως, ο μεγαλύτερος σονετογράφος και γεννήθηκε στην Ιθάκη στις 6 Σεπτεμβρίου 1860 και έχασε τη ζωή του στις 28 Νοεμβρίου 1912, στους Βαλκανικούς Πολέμους. Εκτός από ποιήματα, ο Μαβίλης συνέθετε και σκακιστικά προβλήματα με διεθνή αναγνώριση.

Προτιμώ αντί σχολιασμού να παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα απ΄ ότι γράφηκε τότε γι αυτόν: «Η μάχη του Δρίσκου εστάθηκε καταστροφή για το Γαριβαλδινό σώμα. Κι’ ο ποιητής επροχωρούσε άφοβος και αγέρωχος προς την κορφή του βουνού, μέσα σ’ ένα χαλάζι από σφαίρες και ανάμεσα στες οβίδες που έσπαιναν ολόγυρά του».

50% ο συγγραφέας - 50% ο εικονογράφος.

Ξεκάθαρα ΟΧΙ. Χρόνο ρολογιού έχουν, χρόνο εγκεφαλικό ΟΧΙ. Απλώς το βιβλίο όσο κι αν αυτό μας στενοχωρεί, σταδιακά καταλήγει μουσειακό είδος όπως και οι εφημερίδες. Βλέπετε εσείς, έστω σ΄ ένα καφενείο, να διαβάζει κάποιος θαμώνας μια εφημερίδα; Ακόμα και οι γέροντες παίζουν με το κινητό τους. Είναι μία πραγματικότητα που οφείλουμε να την αποδεχθούμε ή τουλάχιστον να την παραδεχθούμε.

Είχα επισκεφθεί την Αίγυπτο για να παρουσιάσω στα σχολεία το βιβλίο μου «Ο Ζωγράφος με τις τρεις Πατρίδες», με αναφορά στον ζωγράφο του Καπιτωλίου της Ουάσιγκτον Κωνσταντίνο Μπρουμίδη, τον οποίο σύστησα μέσω άρθρων και ρεπορτάζ στους Έλληνες, αφού πρώτα τον είχε συστήσει στην πατρίδα μου Φιλιατρά, ένας Ελληνοαμερικανικός ο Χαράλαμπος Φουρναράκης. Τότε μου πρότεινε η Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας να αναλάβω την εφημερίδα «Αλεξανδρινός Ταχυδρόμος» και αποδέχθηκα την πρόταση.

Καλύπτω κάθε δραστηριότητα κοινωνική, πολιτική, εκπαιδευτική της Παροικίας των Ελλήνων Αιγυπτιωτών και οφείλω να ομολογήσω ότι έχω αγαπήσει την Αίγυπτο ως δεύτερη πατρίδα μου όπως και τους Αιγυπτίους. Ένας λαός με μεσογειακά χαρακτηριστικά, με ξεχωριστή υπομονή, ανεκτικότητα και αγάπη για τον διπλανό του. Αν στην Ελλάδα φωνάξεις «βοήθεια» θα προστρέξουν δυο τρεις άνθρωποι. Στην Αίγυπτο θα έρθουν δίπλα σου… όλοι όσοι σ΄ άκουσαν!