Από μικρός. Θυμάμαι τους μεγαλύτερους που διηγόντουσαν ιστορίες και καθόμουν με προσοχή και τις άκουγα αλλά και στο σχολείο ήμουν πολύ καλός στο μάθημα της ιστορίας.

Το άγνωστο. Αυτό που έχει χαθεί, έχει ξεχαστεί. Η χαρά κάθε φορά που βρίσκω κάτι είναι σαν αυτή του αρχαιολόγου που κάνει ανασκαφή και βρίσκει ένα αρχαίο άγαλμα.

Πέρα από την αγάπη για τον τόπο, από τον οποίο κατάγομαι συμβάλει και το γεγονός, ότι δεν ασχολήθηκαν πολλοί με τις περιοχές που κάνω έρευνα πέρα από κάποια στάνταρ ενώ πολλά γεγονότα έχουν ξεχαστεί ή δεν ασχολήθηκε πέραν ολίγων, αρκετοί. Και αυτό μοιάζει αν να πέσαμε σε λήθαργο. Σαν ξεφυτρώσαμε από κάπου. Ο άνθρωπος δεν είναι χορτάρι να βγει από τη γη. Έχει μια ιστορία πίσω του. Και αυτό ψάχνω στον τόπο μου.

Όπως γράφω και στο βιβλίο, ο προππάππος μου ο Παπαγιώργης Γείτονας, πατέρας της γιαγιάς μου ήταν ιερέας και συχνά στις λειτουργίες έπαιρνε και την γιαγιά μου μαζί. Έτσι από την γιαγιά μου αλλά και τον πατέρα μου είχα ακούσματα, όπως και όταν άκουσα για πρώτη φορά τον δάσκαλο μου Γιώργο Τσιάτσο στο κάστρο να μιλά για πειρατές κτλ., όλα αυτά μου είχαν μείνει. Μεγαλώνοντας ήθελα όλο και περισσότερα να μάθω. Πέρα από το αρχαίο Βουχέτιο για την Μεσαιωνική ιστορία λίγα γνωρίζαμε και οι περισσότερες ιστορίες έρχονταν από τον Μελέτιο τον Γεωγράφο και κατ' επέκτασιν τον Αραβαντινό και Ξενόπουλο και αργότερα τον καθηγητή Σωτηρίου. Η πρώτη καλύτερη μελέτη που διάβασα ήταν αυτή της κυρίας Ευστρατίας Συγκέλλου αλλά σταματούσε στον Μεσαίωνα. Με ενδιέφερε όμως και η παραπέρα ιστορία του και έτσι άρχισα την έρευνα. Όλα αυτά τα στοιχεία σκέφθηκα κάποια στιγμή, πως πρέπει να μαζευτούν σε ένα βιβλίο.

Το κάστρο των Ρωγών είναι στην ουσία το αρχαίο Βουχέτιο, το οποίο ερημώθηκε με την ίδρυση της Νικόπολης, τον Μεσαίωνα εποικήθηκε πάλι και άντεξε ως καστρόπολη μέχρι τον 16ο αιώνα. Το κάστρο αυτό βρίσκεται στο Δημοτικό Διαμέρισμα της Νέας Κερασούντας του Δήμου Ζηρού, περίπου 18 Km από την Άρτα και κάπου 30 Km από την Πρέβεζα. Ελέγχει το δυτικό μέρος του αρτινού κάμπου και την Λάμαρη της Πρέβεζας.

126 βιβλία έχω στην Βιβλιογραφία, συν κάποια αρχεία ελληνικά και ξένα, όπως και κάποιες διηγήσεις με δυο βασικά μεσαιωνικά βιβλία το χρονικό των Τόκκων και το χρονικό του Μορέως, Οθωμανικά φορολογικά κατάστιχα του 16ου αιώνα κτλ.

Το αρχαίο Βουχέτιο ήταν αποικία των Ηλείων κατά τον 7ο άντεξε ως πόλη μεταξύ Κασωππίων και Αμβρακιωτών αλλά και Μολοσσών και Αθαμάνων σε κοντινή απόσταση. Κάποια στιγμή θα το βρούμε στην Συμμαχία των Κασσωπάιων, Απειρωτάν κτλ. ως τη Ρωμαίκή κατάκτηση που οι κάτοικοι θα μετοικήσουν αναγκαστικά στη Νικόπολη. Τον Μεσαίωνα θα έρθουν εδώ προφανώς κάτοικοι από την Ιταλία Ελληνόφωνες και θα ιδρύσουν την πόλη των Ρωγών ή Ασταχώρα. Η πόλη θα εξελιχθεί σε επισκοπή της Μητρόπολης Ναυπάκτου και αργότερα Άρτας. Στον ύστερο Μεσαίωνα θα είναι ένα από τα βασικότερα κάστρα της Άρτας και θα αντέξει στις πολιορκίες. Με την έλευση των Οθωμανών η καστρόπολη των Ρωγών και η περιοχή τους θα είναι ένας από τους Δήμους της πέντε Δήμους της Άρτας. Ως τον 17ο αιώνα η πόλη θα ερημωθεί και θα ξαναγεννηθεί ένας νέος οικισμός με πρόσφυγες από το Πουλατζάκ και Κερασούντα το 1924 με ονομασία Νέα Κερασούντα και θα ενταχθεί στο νομό Πρέβεζας.

Στο χρόνο μέσα, πέρα από τους Ρωμαίους, σαν επιδρομείς θα βρούμε Έρουλους, Γότθους, Βησιγότθους, Σαρακινούς, Βούλγαρους, Ιταλούς, Νορμανδούς, Σέρβους, Αλβανούς, Τούρκους και φυσικά πειρατές.

Σώζεται ακόμη μεγάλο μέρος του Κάστρου και οι πύργοι του και ένας ναός του 15ου αιώνα.