Της Ειρήνης Κατσούλα

Και το ερώτημα ένα: τι ακριβώς συνέβη που οδήγησε τον πατέρα να ξεχάσει το ίδιο του το μωρό μέσα στο αυτοκίνητο κλειδωμένο, την ώρα που έπρεπε να το πάει στον βρεφονηπιακό σταθμό; Οι επόμενες ημέρες μετά το τραγικό συμβάν έφεραν στο προσκήνιο των συζητήσεων το Σύνδρομο του Ξεχασμένου Μωρού, καθώς έχουν καταγραφεί κι άλλα περιστατικά σε παγκόσμιο επίπεδο όπου γονείς στοργικοί έχουν ξεχάσει τα παιδιά τους μέσα στο αυτοκίνητο, λόγω στιγμιαίας απώλειας μνήμης, η οποία μπορεί να αποδοθεί στο καθημερινό άγχος να γίνει μια εργασία, στην έλλειψη ύπνου ή στη διαταραχή της καθημερινής τους ρουτίνας. Στις περιπτώσεις αυτές, η σκέψη των γονέων επικεντρώνεται στα καθήκοντα που έχουν να φέρουν εις πέρας μελλοντικά, αλλά και στις υποχρεώσεις τους, δρουν μηχανικά ξεχνώντας αυτό που πρέπει να κάνουν στο παρόν.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αποδείχτηκε ότι δεν πήγαινε καθημερινά ο πατέρας το μωρό στον βρεφονηπιακό σταθμό, αλλά η μητέρα, η οποία εκείνη την τραγική ημέρα ζήτησε από τον πατέρα να το πάει καθώς η ίδια είχε υποστεί ένα ατύχημα τις τελευταίες ημέρες και έμενε σπίτι.

Ο πατέρας του άτυχου βρέφους κατηγορήθηκε για ανθρωποκτονία από αμέλεια και στις (11/11) έγινε η δίκη. Τελικά, το δικαστήριο αν και τόνισε προς τον πατέρα ότι κάποιος έκανε την πράξη, κάποιος ευθύνεται για την πράξη αυτή του θανάτου του βρέφους, εν τέλει τον απάλλαξε από κάθε ποινή μπροστά στην τραγικότητα που ο ίδιος και η οικογένειά του βιώνουν.

Ο δικηγόρος του, Δημήτρης Λαμπράκης, μας δήλωσε χαρακτηριστικά: «Κατόπιν βελτίωσης – επιτρεπτής μεταβολής της κατηγορίας δικάσθηκε ο εντολέας μου (αντί του αδικήματος της θανατηφόρας έκθεσης για το οποίο αρχικά είχε απολογηθεί) για το αδίκημα της από αμέλεια ανθρωποκτονίας για τον θάνατο σε βάρος της ανήλικης θυγατέρας του, ηλικίας πεντέμισι μηνών. Από την αποδεικτική διαδικασία κατέστη ξεκάθαρο ότι η πράξη της εγκατάλειψης του παιδιού στο αυτοκίνητο από τον κατηγορούμενο δεν ήταν συνειδητή ούτε αποτέλεσμα αδιαφορίας του, αλλά οφείλεται σε μη φυσιολογική εγκεφαλική διεργασία. Η διαδικαστική μνήμη ή μνήμη συνήθειας, που σχετίζεται με πράξεις που γίνονται αυτόματα όπως το να πάει ο κατηγορούμενος στην εργασία του όπως έκανε πάντα, επικράτησε, στη περίπτωση του κατηγορουμένου, της προοπτικής μνήμης, που είναι εκείνη που σχετίζεται με μελλοντικές ενέργειες όπως το να πάει ο κατηγορούμενος το παιδί στον παιδικό σταθμό.

»Στην συνέχεια από την εξέταση πλήθους μαρτύρων εντός των οποίων και η σύζυγός του και η θεράπουσα ψυχίατρος και η παιδίατρος του βρέφους αποδείχθηκε το γεγονός ότι επί 2 ½ έτη τώρα η εικόνα του κατηγορούμενου δεν συνάδει με ένα φυσιολογικό πένθος. Η σοβαρότητα του περιστατικού, η βαρύτητα και η εμμονή των συμπτωμάτων, οι ιδέες ενοχής, η παρατεταμένη μειωμένη λειτουργικότητά του, η αναγκαιότητα και η προοδευτική αύξηση της φαρμακευτικής αγωγής κατέδειξαν ότι εμπρός τον πόνο του πατέρα που χάνει το παιδί του με τόσο αδόκητο τρόπο ωχριά οιαδήποτε ποινή θα μπορούσε να επιβάλλει ο νόμος και για τον λόγο αυτό ομόφωνα και με σύμφωνη εισαγγελική πρόταση το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Άρτας, επιβεβαιώνοντας το θεσμικό ρόλο της δικαιοσύνης στην ζωή του ανθρώπου, απήλλαξε από κάθε ποινή τον τραγικό πατέρα».