Αισθάνομαι πολύ τυχερή που είχα έναν παραμυθά παππού.

Σαν παιδί καθόμουν στην αγκαλιά του και ταξίδευα με τη φωνή του μέσα στους κόσμους που μου περιέγραφε. Με τη φαντασία μου ζωντάνευα τους ήρωες ενός παραμυθιού που ποτέ δεν τελείωσε και τους έδινα υπόσταση. Αργότερα κατάλαβα πόσο η παρουσία του παππού στη ζωή μου επηρέασε και διαμόρφωσε το χαρακτήρα και την προσωπικότητά μου.

Από πολύ μικρή ηλικία ο παππούς , μου διάβαζε τον Αργοναύτη .Το μοναδικό του βιβλίο για παιδιά που τώρα πια το διαβάζω και εγώ στα εγγόνια μου. Στην εφηβεία είχα διαβάσει το μεγαλύτερο μέρος των έργων του.

Όχι, ήμουν πολύ μικρή για τόσο σοβαρές κουβέντες. Δεν ήθελε να βαραίνει την αθώα ψυχή ενός παιδιού με τις αγριότητες του πολέμου.

Σίγουρα πρέπει να τον επηρέασε. Κατόρθωσε όμως να το ξορκίσει. Μάλιστα μεγαλώνοντας αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πώς αυτός ο άνθρωπος που έζησε την σκληρότητα και τον ζόφο του πολέμου δεν μετέφερε ίχνος θλίψης, θυμού και φόβου στην δωδεκάχρονη εγγονούλα του. Παρά μόνο μου έδειχνε με τον τρόπο του, τις αξίες της ζωής και την ομορφιά της φύση.

Η Ζωή εν Τάφω θεωρώ πως είναι ένα φρέσκο και ζωντανό αντιπολεμικό μυθιστόρημα. Η θεματολογία του το λυρικό του ύφος και η καλοδουλεμένη γλώσσα του το κατατάσσει σε ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και για ολόκληρη την ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Δεν είναι τυχαίο που έχει μεταφραστεί σε 27 γλώσσες.

Ο Μυριβήλης έχει γράψει το συγκεκριμένο βιβλίο όχι από τη σκοτεινή και τη βαριά τραγωδία του πολέμου, αλλά σαν ένα ερωτικό τραγούδι για τη φύση και τη ζωή που τόσο και ο ίδιος αγάπησε. Ο ήρωάς του δεν φοβόταν τον θάνατο του μέσα στο χαράκωμα και ενώ γύρω του έσκαγαν βόμβες, ανακάλυπτε το μαγικό δώρο που του έστελνε η ζωή… που δεν ήταν τίποτε άλλο από μια μικρή, ταπεινή, κόκκινη, μυστική παπαρούνα.

Δεν νομίζω ότι είναι εύκολο, δεν είναι όμως και ακατόρθωτο. Θεωρώ πάντως πως ο σκηνοθέτης ενός βιβλίου είναι ο ίδιος ο αναγνώστης που δημιουργεί με τη φαντασία του, την δράση των όσων διαβάζει.

Το βασικό αρχείο του έχει δοθεί σαν δωρεά από την οικογένειά μου , στη Γεννάδιο Βιβλιοθήκη από τη δεκαετία του 1990. Εκεί φυλάσσεται σε ιδανικές συνθήκες. Έχει ψηφιοποιηθεί το μεγαλύτερο μέρος του και οι μελετητές έχουν πρόσβαση σε αυτό. Βέβαια όταν έχασα τη μητέρα μου το 2013, που ήταν η δεύτερη κόρη του και η μόνη εν ζωή μέχρι τότε, βρήκα στο σπίτι μας έναν ακόμη μικρό αρχείο του Μυριβήλη. Προσωπικό αυτή τη φορά κυρίως με γράμματα της οικογένειας και φωτογραφίες. Ανέκδοτα χειρόγραφα, χρονογραφήματα, ραδιοφωνικές εκπομπές και ποιήματα. Και αυτό το αρχείο θα δοθεί σαν δωρεά στη Γεννάδιο Βιβλιοθήκη , μόλις ολοκληρωθεί η επεξεργασία του.

Ναι, οι νέοι διαβάζουν και εμπνέονται με το έργο του. Παρατηρώ τα τελευταία χρόνια πόσο αγγίζουν και συγκινούν οι ανήσυχοι ήρωες που ξεπηδούν από τις άψυχες σελίδες των βιβλίων του. Παλιές γνώριμες μορφές πάνω σε νέες εκδόσεις, ελληνικές και ξένες. Καθώς και νέους καλλιτέχνες, σκηνοθέτες και δημιουργούς, αλλά και νέα παιδιά του γυμνασίου και του λυκείου να εμπνέονται και να επικοινωνούν το λόγο του με πάθος και σεβασμό. Αυτό με συγκινεί πολύ και μου δίνει ελπίδα και αισιοδοξία για το μέλλον.