Ο Σωτήρης Δημητρίου γεννήθηκε στην Πόβλα Θεσπρωτίας το 1955 και μεγάλωσε στην Ηγουμενίτσα. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το έργο του έχει τιμηθεί με το βραβείο διηγήματος της εφημερίδας Τα Νέα (1987), δύο φορές με το βραβείο διηγήματος του περιοδικού Διαβάζω (η τελευταία το 2002 για το βιβλίο του Η βραδυπορία του καλού), μία φορά με το βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (2013), ενώ το μυθιστόρημά του Ν’ ακούω καλά τ’ όνομά σου ήταν υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας. Το βιβλίο του «Ουρανός από άλλους τόπους» κυκλοφόρησε τον Ιούνιο 2021. Κείμενά του έχουν μεταφερθεί πολλές φορές στον κινηματογράφο, σε ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, στο θέατρο.

Αν γράψεις με ειλικρίνεια για έναν άνθρωπο, και ακόμα καλύτερα για τον εαυτό σου, γράφεις για όλους. Αν γράψεις με ειλικρίνεια για μια οικία, για ένα χωριό, γράφεις για όλους τους οικισμούς του ανθρώπου. Σταγόνες νερού είμαστε, οι διαφορές μας είναι αμελητέες.

Νομίζω πως είναι η αναπλήρωση της ατελούς ζωής μου. Δευτερευόντως οι άσχημες πλευρές της - ολιγωρίες, αβελτηρίες, προδοσίες, κακότητες, λαγνείες, και οι δυστυχίες μου. Το λέει ωραία ο Σολωμός, "το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός ευθύς εγιόμισε άνθη". Και βέβαια μέγιστο θέλγητρο ο ουρανός του ανθρώπινου προσώπου.

Λίγο να ξύσει κάνεις τις ψεύτικες επιστρωματώσεις, της αβαθούς και επιπόλαιης παιδείας μας θα την βρει εγγεγραμμένη στην καρδιά του. Μέχρι χθες την μιλούσαν οι γιαγιάδες μας σε όλη την πατρίδα μας με αυτήν την αξεπέραστη ποιητικότητα αλλά και την χαμένη δυστυχώς προσωδία της.

Ο ουρανός αρδεύει τον τόπο κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όταν όλα καταρρέουν η μόνη σταθερή λαβή παρηγοριάς κρέμεται απ' τον ουρανό.

Τις συμβάσεις του θεάτρου τις υπηρετεί πια τέλεια ο κινηματογράφος. Αν το θέατρο αρκεστεί στο κείμενο και στο να εκφέρονται χωρίς άλλα τεχνάσματα, ίσως αποκτήσει ενδιαφέρον. Το θέατρο φυσικά ως προφορικότης βρίσκεται κοντά στην λογοτεχνία. Καλή λογοτεχνία και προφορικότητα πάνε χέρι χέρι.

Εσωτερική μάλλον περιπλάνηση η καλύτερα περιπλάνηση του νου. Μάλλον δεν έχω γεωγραφικές περιέργειες.

Κάθε φορά το θέμα σε οδηγεί στην έκταση. Βέβαια συνήθως δεν χαραμίζω διήγημα για κάτι ευρύτερο αν και θα το επιδέχονταν. Η καμμιά φορά οδηγώ θέματα πλατύτερα -και ίσως κάπως εκβιαστικά - προς το διήγημα. Πάντως τα αμφιρρέποντα γίνονται πάντοτε διήγημα.

Έχει άμα πάμε στις πηγές της εθνικής μας ιδιοπροσωπείας, τόσο στις μορφικές όσο και στις ψυχικές. Ίσως τότε ενδιαφερθούν και οι αλλοεθνείς.