“Αξιότιμοι κύριοι, λέγομαι Μακριδάκης Μανώλης, είμαι οικονομολόγος, ιστορικός ερευνητής και γαμπρός στην Άρτα, σύζυγος της Αικατερίνης Πετσιμέρη από το Κομπότι.

Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος βρισκόμουν στην Άρτα, όπου διαπίστωσα ότι το ερχόμενο Σάββατο θα γίνουν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Άρη Βελουχιώτη, ύστερα από ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου.

Όπως γνωρίζετε, η πόλη της Άρτας και η ευρύτερη περιοχή ήταν έδρα του Ναπολέοντα Ζέρβα, από όπου αντλούσε άντρες και οικονομική στήριξη. Ακόμη, η αντιπαλότητα των αντιστασιακών οργανώσεων ΕΔΕΣ-ΕΛΑΣ πήρε μεγάλη έκταση με τη μάχη της Άρτας, που ξεκίνησε στις 21 Δεκεμβρίου του 1944 και κατέληξε στην κατάληψη της πόλης και στη φυγή των αντρών του Ζέρβα στην Κέρκυρα.

Πέρα από τα θύματα της σύγκρουσης που θρήνησαν και οι δύο οργανώσεις, είχαμε δυστυχώς και θέματα από τον άμαχο πληθυσμό, ο οποίος πλήρωσε αναίτιο φόρο αίματος, όχι από ξένο κατακτητή, αλλά από αδελφοκτόνα χέρια.

Οι ντόπιοι ιθύνοντες του ΚΚΕ Αλέκος Κουτσούκαλης και Γεράσιμος Μαλτέζος προχώρησαν στην σύλληψη 37 επώνυμων Αρτινών την παραμονή των Χριστουγέννων του 1944 και αφού τους βασάνισαν άγρια, τους εκτέλεσαν και τους έκαψαν με πετρέλαιο την ημέρα των Χριστουγέννων, χωρίς δίκη, κατά την ομολογία του Γ. Μαλτέζου!

(Τα ανωτέρω στηρίζονται στη μαρτυρία του μοναδικού επιζήσαντος και διαφυγόντος της σφαγής Ιωάννη Ανδρούτσου από τη Φλωριάδα και την παραδοχή του Γ. Μαλτέζου περί εκτέλεσης του θείου και της θείας του Β. και Ε. Τάτση).

Ανάμεσα στους αναίτια εκτελεσθέντες ήταν και ο Ιωάννης Τερζόγλου, παππούς της συζύγου μου και πατέρας της πεθεράς μου, Αγλαΐας Τερζόγλου - Πετσιμέρη η οποία διάγει σήμερα το 93ο έτος της ηλικίας της.

Φαντάζεστε αγαπητοί μου το σοκ της είδησης περί της προτομής του Βελουχιώτη και των άλλων επετειακών εκδηλώσεων που θα λάβουν χώρα, στη γενέθλια γη;

Αναρωτηθήκατε άραγε για τις συνέπειες που θα έχει στον ψυχισμό των εν ζωή απογόνων των εκτελεσθέντων, αυτή η ομόφωνη απόφασή σας;

Ζητήσατε μήπως μια έκφραση συγνώμης από τους ανθρώπους του ΚΚΕ, που άκαιρα, κατά τη γνώμη μου, ζήτησαν την τοποθέτηση της προτομής στην πόλη σας;

Κάνατε μήπως μια αναφορά στο Δημοτικό Συμβούλιο για το ιστορικό της κατάληψης της Άρτας και για τη σύλληψη και εκτέλεση των ανθρώπων που στήριξαν την άλλη πλευρά (Ζέρβα), για να γνωρίσουν οι νεότεροι τις μαύρες σελίδες της ιστορίας μας και να μην κάνουν και οι ίδιοι τα ίδια λάθη;

Είμαι σίγουρος πως όχι. Εξάλλου η Άρτα διαχρονικά είναι υπόλογη στην ιστορική μνήμη, αφού δεν έχει καταφέρει να συντάξει έναν πλήρη κατάλογο και να αποδώσει τιμές στην μνήμη των 37 εκτελεσθέντων. Μόνο 22 άτομα από τους 37 αδίκως εκτελεσθέντες έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα!

Κλείνοντας την επιστολή μου, σας δηλώνω ότι γνωρίζω άριστα τα ειδεχθή ατοπήματα και των δύο πλευρών που μπλέχτηκαν άκριτα σε μια πολύχρονη διαμάχη, η οποία προκάλεσε, πέρα από τα θύματα, άπειρες συνέπειες και σημάδεψε καταλυτικά τη μετέπειτα ζωή μας για πολλές δεκαετίες. Όμως κάποιος άλλος χειρισμός, από τη μεριά σας, θα ήταν πιο ενδεδειγμένος.

Πηγές: Θεόφιλος Αθανασίου, «Ήμουνα και εγώ εκεί». Αλέκος Κουτσούκαλης, «Η εθνική αντίσταση στο Νομό Άρτας 1940-1945». Γεράσιμος Μαλτέζος, «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ». Κωνσταντίνος Παπαδημητρίου, «Ιστορικές μνήμες του τάγματος Καστανιάς».”