Είναι η ιστορία τριών αποδράσεων. Οι ιδέες που απέδρασαν από το υποσυνείδητό μου και απέκτησαν μορφή στο μυαλό μου, αυτές οι ιδέες που μετά απέδρασαν από το μυαλό μου και με επιμονή έφτασαν στο χαρτί, προσπαθούσαν πλέον εδώ και χρόνια να δραπετεύσουν από το συρτάρι μου και να συναντήσουν αναγνώστες. Τα κατάφεραν! Θεωρώ ότι η λογοτεχνία είναι μια ανώτερη μορφή επικοινωνίας. Κάθε λογοτεχνικό γραπτό ολοκληρώνεται μόλις διαβαστεί από το κοινό, εκείνη τη μαγική στιγμή που με κάθε ανάγνωση γεννιέται και ένα καινούργιο, διαφορετικό βιβλίο. Επιζητούσα, λοιπόν, την επαφή. Από τη στιγμή της κυκλοφορίας του βιβλίου, με προσεγγίζουν αναγνώστες και μου εκθέτουν τις σκέψεις που τους γέννησε. Η ποικιλομορφία και η διαφορετικότητα των σκέψεων αυτών είναι υπέροχη. Σαν να είναι το βιβλίο ένας φακός, με τον οποίο εξερευνούμε στο σκοτάδι των ψυχών των αναγνωστών, για να ανακαλύψουμε σε κάθε μία ένα χαμένο, υπέρλαμπρο βασίλειο. Διαβάζοντας, ο αναγνώστης ανακαλύπτει τον εαυτό του.

Ως άνθρωπος είμαι απολύτως ρεαλιστής. Η λογοτεχνία, από την άλλη, μας παρέχει την απόλυτη ελευθερία να πλάσουμε τους κόσμους που φανταζόμαστε. Πλάθοντας, ωστόσο, τους κόσμους αυτούς, η ματιά μου παραμένει πάνω στην πραγματική μας ζωή. Δεν θέλω το βιβλίο να είναι καταφύγιο, αλλά πνευματικό κτήμα που το φέρουμε μαζί μας και όταν κλείσουμε τις σελίδες του. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα παιχνίδι, μία αλληλοτροφοδοσία μεταξύ του λογοτεχνικού και του πραγματικού κόσμου, από την οποία και οι δύο εμπλουτίζονται.

Τα πάντα ξεκινάνε από μέσα μας. Πρέπει να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Όποιος αγαπάει τον εαυτό του, αγαπάει και τους άλλους. Η μάστιγα της εποχής μας είναι το χαοτικό περιβάλλον μιας υπερπληροφόρησης, ένα σύμφυρμα ασυνάρτητων ερεθισμάτων και πλαστικών ανθρώπινων σχέσεων, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο να ανθίσει κάτι δικό μας στην ψυχή μας. Δεν φυτεύουμε καν τίποτα. Ο εαυτός χάνεται μέσα στην οχλοβοή. Έχουμε σταματήσει να σκεφτόμαστε. Όμως, η φιλοσοφία δεν είναι για τους φιλοσόφους. Ο καθένας μας έχει να αναμετρηθεί με τα μεγάλα ζητήματα, αλλιώς θα τρέχει πάντα φοβισμένος μακριά από τον εαυτό του. Η γνώμη των άλλων, η επικοινωνία προϋποθέτει ότι συμμετέχεις σε αυτήν δυναμικά, εισφέροντας αυτό που δημιούργησες μέσα σου.

Όταν διάβασε η μητέρα μου την ιστορία του τελειομανούς ζωγράφου, μου είπε ότι εγώ είμαι αυτός! Η επιστήμη και η τέχνη είναι πράγματα απόλυτα. Για να προσεγγίσεις την επιστημονική γνώση ή την καλλιτεχνική ομορφιά πρέπει να ξεπεράσεις τα ανθρώπινα μέτρα. Ο επιστήμονας και ο καλλιτέχνης φαίνεται εξωτερικά ότι ταλαιπωρούνται, αλλά το κάνουν για να αγγίξουν – έστω και στιγμιαία - την υπέρτερη αλήθεια. Οι πεπερασμένες ανθρώπινες δυνατότητες θέτουν όρια σε αυτή την επιδίωξη, τα οποία ο καλλιτέχνης προσπαθεί συνεχώς να ξεπεράσει.

Ο κάθε αναγνώστης μπορεί να βάλει στη θέση του διαμαντιού και κάτι διαφορετικό. Το διήγημα αυτό θέτει το ζήτημα της αξίας των υλικών αγαθών σε σχέση με τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες. Η μεγαλομανία είναι χαρακτηριστικό του πολιτισμού μας. Πολλοί άνθρωποι αγοράζουν ένα σπίτι ή ένα αυτοκίνητο πολύ πάνω από τις δυνάμεις τους και, στη συνέχεια, δουλεύουν νυχθημερόν για να το αποπληρώσουν, στερούμενοι τελικά περισσότερα σε σχέση με αυτά που αποκομίζουν. Πρόκειται για ένα φιλοσοφικό διήγημα, προορισμένο να προκαλέσει σκέψεις άμεσα χρηστικές και εφαρμοστέες στην καθημερινή μας ζωή. Όταν ήμουν πολύ μικρότερος, είχα τρακάρει το αυτοκίνητο της οικογένειας εξαιτίας ενός χαζού λάθους που έκανα. Ο πατέρας μου δεν είπε τίποτα. Μόνο κανόνισε τα του συνεργείου. Ίσως από τότε να μπήκε μέσα μου ο σπόρος για διηγήματα σαν αυτό. Ο πατέρας μου το είχε ήδη γράψει «Το διαμάντι» με τον τρόπο ζωής του. Δεν μ’ αρέσει, όμως, καθόλου ο διδακτισμός. Δεν έχω καμία έτοιμη απάντηση να δώσω στα θέματα αυτά. Γι’ αυτό και η ιστορία τελειώνει με μια αμφιβολία: Η Μεδίνα ήταν κοντά. Παραλίγο…

Έγραψα αλληγορικά, για να είναι η γραφή οικουμενική. Φιλοδοξώ να μπορούν να διαβαστούν οι ιστορίες αυτές από κάθε κάτοικο του πλανήτη μας και να αγγίξουν τα θέματα που τον απασχολούν. Διότι τα μεγάλα θέματα είναι ίδια για όλους μας: το πεπερασμένο της ζωής και ο θάνατος, το νόημα της ζωής, η σχέση μας με τον εαυτό μας, με τους άλλους, με τα υλικά αγαθά. Η σκέψη πάνω σε αυτά διαμορφώνει τις αξίες μας και αυτές οδηγούν σε έναν ευτυχισμένο και με «νόημα» βίο. Η αλληγορική γραφή επιτρέπει να είναι οι ιστορίες προσβάσιμες σε όλους.

Είμαστε όλοι ερημίτες, διότι ο καθένας πρέπει μόνος του να αντιμετωπίσει τα μεγάλα ζητήματα. Έχουμε, όμως, το θείο δώρο της ικανότητας να επικοινωνούμε κι έτσι μπορούμε να μοιραζόμαστε αυτά που μας απασχολούν και τελικά να πορευόμαστε μαζί. Αυτό επιθυμώ να κάνω κι εγώ με τους αναγνώστες!