Θυμάμαι μια παλιά εγκυκλοπαίδεια με λινόδετο εξώφυλλο, έναν Φρόιντ, έναν Τολστόι, έναν Ντοστογιέφσκι –καθόλου για παιδιά αλλά τα διάβαζα. Θυμάμαι τον Ερωτόκριτο μαντιναδολογημένο από τα χείλη της γιαγιάς στο χωριό. Στην εφηβεία, το Τρία κλικ αριστερά της Κατερίνας Γώγου, το Επειδή… της Βάσως Δανέζη-Λαμπρινού, ποιήματα της Μαρίας Πολυδούρη, τα «ανυπάκουα» του Γιώργου Χειμωνά (κοιμόμουν και ξυπνούσα μ’ εκείνα τα βιβλία). Λίγο αργότερα, Μίλτος Σαχτούρης, Μάτση Χατζηλαζάρου, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Πάουλ Τσέλαν, Στίβενς Γουάλας, Ε.Ε. Κάμινγκς…

Από παιδί παλεύω με τις λέξεις: ποιήματα, άρθρα στη μαθητική εφημερίδα, ένα «μυθιστόρημα», το είχα δέσει με κόκκινη κλωστή και το φυλούσα σαν ευαγγέλιο (τα πέταξε όλα η μάνα μου μια μέρα που δεν ήμουν σπίτι). Στίχοι σε κοινή θέα πρώτη φορά το 2004, ακολούθησε η έξοδός μου ως ποιήτρια-συγγραφέας με δημοσιεύσεις σε λογοτεχνικά περιοδικά, Το Μικρό Μυστικό της Ζωής «για παιδιά και μεγάλους», διηγήματα και ποιήματα σε συλλογές, ένα θεατρικό έργο που βραβεύτηκε και ανέβηκε, ένα δοκίμιο. Η πρώτη μου ολοκληρωμένη συλλογή ποιημάτων Κοντσέρτο για μία ημέρα που πέρασε εκδόθηκε το 2017. Την ίδια περίοδο ανακάλυπτα τη μαγεία της επιτελεστικής ποίησης, με την ποιήτρια να γίνεται μέρος του ποιήματός της μπροστά σε ένα ζωντανό κοινό.

Το βιβλίο αυτό έχει μακρά περίοδο επώασης. Κουβαλάει το εύθραυστο σώμα μιας γυναίκας ή ενός παιδιού. Δεν είμαι βέβαιη αν πρόκειται για συλλογή ποιημάτων ή ποιητικό αφήγημα. Επεξεργάστηκα τη συνολική δομή ως παλίμψηστο, αφέθηκα στη σπίθα που με οδηγούσε. «Και τώρα θα σας πω το μυστικό:/σε τούτα τα ποιήματα/ευδοκιμούν παράξενα όντα […] από ένα σπίτι όρθιο•/ανάμεσα τα σύμπαντα του/[μέσου] ψηφιακού αναγνώστη». Το εικαστικό έργο του εξωφύλλου είναι της πολύτιμης φίλης Βαλάντας Μήλλιου. Πάντως, με το «Τυπωθήτω» κάτι ελευθερώθηκε μέσα μου, σαν χάρτινο βαρκάκι στο γιαλό.

Ένα όνειρο κυνηγάμε, μ’ ένα όνειρο αναμετρούμαστε. Να στερεωθούμε μια στιγμή πάνω στο κύμα. Το όνειρο που μας υψώνει και μας βυθίζει, εγκαθίσταται στο σπίτι-σώμα και το αφανίζει, όπως η ζωή.

Η ποίηση είναι ο δρόμος των λέξεων για το υπερβατικό. Είναι η ρωγμή απ’ όπου μπαίνει κλεφτά το φως που ενώνει όλα τα πράγματα. Και τι χρειάζεται για να ξεφύγουμε από το δίχτυ της υπερβολικής λογικής (που πάντα απολήγει σ’ έναν αστείο και επικίνδυνο παρα-λογισμό), αν όχι μια μετατόπιση; Κάτι που θα μας επιτρέψει να δούμε φευγαλέα εκείνο που διαφεύγει: τη φύση των πραγμάτων…

Οι στατιστικές δείχνουν μια απομάκρυνση του αναγνώστη από τον γραπτό ποιητικό λόγο. Και είναι μοιραίο, αφού η ανάγνωση της ποίησης χρειάζεται εστίαση και ησυχία, άρα επιβράδυνση του χρόνου, ενώ την ίδια στιγμή όλα γύρω μας επιταχύνονται τρελά. Άλλες, πάντως, μελέτες δείχνουν μιαν άνοδο του ενδιαφέροντος για την προφορική και επιτελεστική ποίηση (Spoken Word & Performance Poetry), για την ποίηση, δηλαδή, που αφήνει την ιδιωτικότητα της σελίδας, για να εκδιπλωθεί ζωντανά στον κοινωνικό δημόσιο χώρο ως τρισδιάστατο πολυαισθητηριακό συμμετοχικό συμβάν. Η επιτελεστική ποίηση είναι ανάμεσα στα ερευνητικά και ακαδημαϊκά μου ενδιαφέροντα. Με την ευκαιρία να σας πω για το πρώτο, στη χώρα μας, Διεθνές Performance Poetry Συμπόσιο-Φεστιβάλ (PerPoSF.com) που ετοιμάζουμε και θα γίνει στις 6-8 Δεκεμβρίου στην Αποθήκη Δ στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Θα μας τιμήσουν με την παρουσία τους σπουδαίοι ποιητές-performers από την Ελλάδα και τον κόσμο, όπως ο Julien Blaine, ο Claus Ankersen, ο Philip Meersman, ο Makis Moulos, η Yzaura, ο Δημοσθένης Αγραφιώτης, ο Μάριος Χατζηπροκοπίου, η Φοίβη Γιαννίση, η Μάρω Γαλάνη, η Ιωάννα Λιούτσια, η Ιωάννα Σκαντζέλη, κ.ά. Μια γιορτή της επιτελεστικής ποίησης με events, διαλέξεις, ποιητικά εργαστήρια και μικρές εκπλήξεις…

Αλλάζουν τα τεχνολογικά μέσα, αλλάζει ο τρόπος που επικοινωνούμε, γράφουμε και δημιουργούμε. Δεν μας τρομάζει αυτό. Φανταστείτε την εποχή του Γουτεμβέργιου, πώς η τυπογραφία άλλαξε το σύμπαν της ποίησης και από δημόσια απόλαυση (με προφορικούς ποιητές και τροβαδούρους) έγινε ξάφνου ιδιωτική. Αγκαλιάζουμε, λοιπόν, τη νέα τεχνολογία ως διαμεσολαβητή του ποιητή και του αναγνώστη.

Τρία πράγματα αγάπησα: να διαβάζω, να γράφω, να τραγουδάω. Ουδέποτε έχω αποκλίνει από αυτό το τρίπτυχο. Μεγάλωσα με τον ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο και την κρητική λύρα, τα μοιρολόγια, την τραγουδιστή κρητική προφορά και τους αμανέδες, την ποίηση και τη μουσική. Η μουσική, ως τέχνη του χρόνου, εμπεριέχεται στην ποίηση, στον ρυθμό της, το μέτρο, την ηχητική/φωνητική της όψη. Αυτή την περίοδο, μάλιστα, ηχογραφούμε μια μουσικοποιητική δισκογραφική εργασία, σε μουσική του Ανδρέα Ζιάκα και ποιήματα των: Κούλας Αδαλόγλου, Τριαντάφυλλου Κωτόπουλου, Γιώργου Παναγιωτίδη, Γιώτας Βασιλακοπούλου, Βασίλη Ρούβαλη, Φίλιππου Γράψα, Μαρίας Γερογιάννη, Διονύσιου Σολωμού, κ.ά. Σας ευχαριστώ θερμά!