Καιρός όμως είναι να πιάσουμε το δεύτερο μονοπάτι, αυτό που ονομάζουμε Αλήθεια, κι αποτελεί εξίσου μακρά κι επίπονη προσπάθεια, γιατί είναι πιο περίπλοκο, λόγω των πολλών παρακλαδιών που εμπεριέχει. Υπάρχουν όντως πολλές εκφορές της ανθρώπινης αλήθειας.

Έτσι έχουμε την ατομική - προσωπική, την κοινωνική, την επιστημονική, την του άλλου, (του συνανθρώπου εννοώ), την ψευδεπίγραφα αντικειμενική, (που εκλαμβάνεται κατά το δοκούν) και τέλος έχουμε την τηλεοπτική αν-αλήθεια, η οποία, αν δεν εγγίζει τα όρια της προπαγάνδας, έχει καταστεί κάτι σαν αποκοιμιστικό.

Αναντίρρητα όλες οι πιο πάνω υφίστανται, διαλέγουμε όμως κατά περίπτωση, όποια βολεύει. Ή όχι; Υπάρχει όμως και μια άλλη την οποία ο Ιησούς μας ανακοίνωσε και μας προτρέπει ν’ ακολουθήσουμε. Είπε λοιπόν: «Εγώ ειμί το Φώς, (της γνώσης), και η Αλήθεια, ο περιπατών και ακολουθών εμοί ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία, (της αγνωσίας), αλλ’ έξει το φώς της ζωής». Δηλ. Εγώ είμαι το φως, όποιος με ακολουθεί δεν θα περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το ζωντανό φως. Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο κεφ. Η (8) στίχοι 12-13. Επίσης ας μην ξεχνάμε την προσευχή, (για όσους πιστεύουν), προς το Άγιο Πνεύμα, το πνεύμα της Αληθείας. Βασιλεύ Ουράνιε κ.λ.π.

Ίσως κάποιοι να μειδιούν ειρωνικά, για τα παραπάνω, όμως ποσώς μ’ ενδιαφέρει. Τις σκέψεις και τα πιστεύω μου σας καταθέτω, (χωρίς φόβο αλλά με πάθος), αντιστεκόμενος στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα πραγματικώς σήξης αξιών, ηθών και μη πίστης, (στο βωμό μιας παγκοσμιοποιημένης και επιχειρούμενης οικουμενιστικής, αφασιακής, άνευρης και μηδενιστικής κοινωνίας.

Γινόμαστε, όλοι, καθημερινά αποδέκτες ενός καταιγισμού τηλεοπτικής προπαγάνδας, που βαπτίστηκε είδηση δηλ. κάτι σαν αλήθεια. Εισπράττουμε από τυχάρπαστους τύπους, δημοσιογραφούντες, εγκάθετους, (όποιου συστήματος), άτομα που ασχολούνται και μεταδίδουν νέα που απέχουν πόρω απ’ τα προβλήματά μας.

«Καταξιωμένες» τηλεπερσόνες και «έγκριτοι» υπηρέτες της ενημέρωσης βομβαρδίζουν ανηλεώς το… φιλοθεάμον και ανυποψίαστο κοινό με ανούσιες, αλλά πιπεράτες ειδήσεις, γιατί αυτό πουλάει. Μάλιστα σε ανενδοίαστα ισχυρίζονται ότι υπηρετούν την αλήθεια. Φτωχή αλήθεια τι σου έμελλε να πάθεις!!.

Για τέτοιο χάλι «αλήθειας» μιλάμε. Βοήθειά μας και καλά να πάθουμε αφού ξεχνάμε τη χρήση του υπερόπλου που έχουμε στα χέρια μας και λέγεται τηλεκοντρόλ!.

Το σύστημα που κάποιοι εντολοδέκτες υπηρετούν, δηλητηριάζει μιθριδατώντας το «φιλοθεάμον κοινό». Χωρίς άρτον μέν, με θεάματα δε!.. Και η κακομοίρα, η πραγματική αλήθεια που είναι;

Ααα, αυτή φρόντισαν και φροντίζουν επισταμένως να την ακρωτηριάζουν, κρατώντας την αναισθητοποιημένη, γιατί αν βγει στο φώς τότε…

Έ, τότε θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια αποτοξίνωσης, μέχρι να λάμψει.
Εξάλλου ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον.

Ο πατέρας μου, θυμάμαι, μου έλεγε: Ν’ αγαπάς και να λες πάντα την αλήθεια, γιατί αν ξεστομίσεις ένα ψέμα, θα χρειαστεί για να το καλύψεις, κι άλλα ψέματα. Έ, στα πολλά κάποιο θ’ αποκαλυφθεί, οπότε κάνε φίλη σου μόνιμη την αλήθεια και δεν θα χάσεις ποτέ.

Εξάλλου οι αρχαίοι μας πρόγονοι, (απ’ τους οποίους μας απέκοψαν) έλεγαν: «Θάρσει τα΄αληθές λέγων, ου σφάλει ποτέ». Δηλ. με θάρρος να λες την αλήθεια γιατί δεν θα κάνεις ποτέ λάθος. Σοφοκλής έφα…

Χωρίς τέλος λοιπόν τα μονοπάτια που θα μπορούσα να γράφω μερόνυχτα, αλλά προσεγγίστηκαν σχεδόν ακροθιγώς, χωρίς καμία πρόθεση να κουράσω όσους μ’ ευγένεια ενέσκυψαν σ’ αυτή μου την προσπάθεια, περιποιώντας με μεγάλη τιμή.

Τώρα βέβαια εναπέμεινε η σύμφυση των δύο πιο πάνω αναφερθεισών λέξεων – εννοιών που συγκλίνουν κι οδηγούν στον μεγάλο δρόμο πια, που λέγεται Ελευθερία.

Σύνθετη λέξη απ’ το ρήμα ελευθώ = έρχομαι - πορεύομαι και το ρήμα ερώ = αγαπώ. Δηλ. πηγαίνω όπου η ψυχή μου ικανοποιείται κι ενθουσιάζεται, όπου δεν είναι σκλάβα κι υπόδουλη!!

Να λοιπόν πως δένουν τα προαναφερθέντα για τη Γνώση και την Αλήθεια σε σχέση με την Ελευθερία.

Είναι γνωστό ότι έχουν χυθεί τόνοι μελανιού σε χιλιάδες χιλιόμετρα χαρτιού γι’ αυτήν την λέξη – έννοια.

Από πού κανείς να ξεκινήσει και που να τελειώσει!!

Εγώ πάντως ξεκινώ με τον Εθνικό μας Ύμνο, τον Ύμνο στην Ελευθερία, του Διον. Σολομού και στην συνέχεια οδοιπορώ με τον Ανδρέα Κάλβο, που στο ποίημά του «Εις Σάμον» λέει ότι θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία … Συνεχίζω με τον Θουκυδίδη, (απ΄τον επιτάφιο του Περικλή), που αναφέρει ότι «Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ΄ελεύθερον το έμψυχον». Δηλ. ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι.

Θα μπορούσα να παραθέσω πολλά αποφθέγματα για αυτή την ιερή λέξη, αλλά σταματώ, με θυμηδία είν’ αλήθεια, αναλογιζόμενος τα προαπαιτούμενά της, σύμφωνα με τον Κάλβο που είναι η αρετή και η τόλμη.

Αλήθεια κι έντιμα πείτε μου, αν στην σημερινή Ελλάδα, που την κατάντησαν όπως είναι, ποια απ’ αυτές τις έννοιες ευδοκιμεί; Αρετή ή η Τόλμη; Μας λένε όμως ότι έχουμε Ελευθερία.

Δυστυχώς φίλες και φίλοι, όποιος αποκοτιασμένος διανοηθεί κάτι τέτοιο στις μέρες μας, σκεφθείτε πως θα χαρακτηριστεί. Το λιγότερο θα τον πουν οπισθοδρομικό, παλαιών αρχών, αναχρονιστικό κι άλλα τέτοια απ’ τους αυτοαποκαλούμενους προοδευτικούς.

Η Ελευθερία, αγαπητοί, έχει κανόνες, έχει όρια, έχει νόμους, αλλιώς καταντά ελευθεριότητα. Μία κατάσταση που λίγο ως πολύ βιώνουμε στους καιρούς μας κι ας μην εκπλησσόμαστε απ’ την βία που έχει επικρατήσει σ’ όλα τα επίπεδα της κοινωνικής μας ζωής. Όλα όμως αυτά τα φαινόμενα αποτελούν και είναι τα επίχειρα της αφασιακής, ωχαδελφικής και ψυχοτοξικής άρνησης των πάντων, στο βωμό μια ψευδεπίγραφης και πνευματικά δηλητηριώδους προοδευτικότητας. Αλλοίμονο.

Να όμως πάλι θυμήθηκα τον πατέρα μου, (ζαχαροπλάστης ων), που συχνά μου έλεγε: Το να βουτήξεις το δηλητήριο στο μέλι ή στην ζάχαρη, δεν θα πάψει να είναι επικίνδυνα θανάσιμο, όσο κι αν γλυκάνει.

Εθίστηκε πλέον η Κοινωνία στο γλυκασμένο δηλητήριο, μ’ όλα αυτά τα απεχθή φαινόμενα. Αποδομήθηκαν τεχνηέντως όλοι οι πατροπαράδοτοι θεσμοί, θυσία στον Μολώχ της ψευτοπροόδου.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες νομίζω ότι είναι καιρός ν’ αντισταθούμε, ο καθένας απ’ το μετερίζι και τις δυνάμεις του, στην ιταμή λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης και κάθε wok agendas που μας επέβαλαν βίαια και ύπουλα, (μάλιστα σε με σχετικούς νόμους) κι ας «οπισθοδρομήσουμε» για χάρη των επερχόμενων γενεών.

Ο κόσμος δεν πρόκειται να τελειώσει με το δικό μας αναπόφευκτο τέλος. Οφείλουμε, σαν καταπιστευματοδόχοι που είμαστε, ν’ αφήσουμε καλύτερο και πιο, πραγματικά, ελεύθερο τον κόσμο σ’ αυτούς που έπονται. Έναν κόσμο ελεύθερο με πίστη και προσδοκία, γιατί αν η Γνώση που είναι, όπως είπα, ακριβή κι αδαπάνητη προίκα, αν η Αλήθεια αποτελεί δρόμο κι εφόδιο ζωής, τότε η Ελευθερία, που επιπλέον εμπεριέχει την αρετή και την τόλμη, θα γίνει όχι ζητούμενο, αλλά τρόπος ζωής κι οδηγός μας, εξελισσόμενη σε δεύτερη φύση.

Ας μην ξεχνάμε ότι οι πρόγονοί μας στους επικούς απελευθερωτικούς αγώνες είχαν την σημαία τους τον Σταυρό και τις λέξεις Ελευθερία ή Θάνατος. Βέβαια δεν εξαντλήθηκε πλήρως η ανάλυση των τριών λέξεων - εννοιών. Ελπίζω να επανέλθω πιο αναλυτικά και ξεχωριστά για κάθε μια σε ευθετότερο χρόνο.

Κλείνοντας, επιτρέψτε μου, τις παραπάνω σκέψεις και το κείμενο, να το αφιερώσω πρώτα στη μνήμη του πατέρα μου, ο οποίος τέτοιες μέρες λάμβανε ενεργό μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, στο Έπος του ’40, πριν 84 χρόνια.

Στη συνέχεια στις φίλες, τους φίλους και σ΄ όσους μου δίνουν κουράγιο και δύναμη για την συνέχεια της προσπάθειάς μου, αλλά και στα εγγόνια μου, ελπίζοντας κι ευχόμενος κάποτε να ζήσουν σ’ έναν κόσμο που θα πορεύεται με συμμάχους την Γνώση, την Αλήθεια και την Ελευθερία. Σ΄ έναν καλλίτερο κόσμο.

Έρρωσθε και Χαίρετε εν Γνώσει, Αληθεία κι Ελευθερία.