Μετά από σχεδόν 15 χρόνια κρίσης δεν έχουμε να επιδείξουμε κάποια βελτίωση στα ελλείμματα ή το χρέος. Δηλαδή τα κύρια προβλήματα που μας έχουν καθηλώσει σχεδόν από τι αρχές του 21ου αιώνα. Ούτε να παρουσιάσουμε αύξηση της ανταγωνιστικότητας.

Κοινώς, οικονομικά και κοινωνικά βρισκόμαστε σε χειρότερη μοίρα από το 2008 και την χρονιά που η χώρα εισήλθε στην ύφεση.

Το μόνο που μειώθηκε είναι η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, ίσως ευθέως ανάλογα με την αποτελεσματικότητα που επιδεικνύει…

Σε αυτή τη συγκυρία όμως, όπου συνυπάρχει η ακρίβεια, η υπερβολική συγκέντρωση πλούτου και πολιτικής εξουσίας σε λίγα χέρια, πολέμου και πανδημίας, υπάρχουν σημεία που μας κάνουν να ανησυχούμε βαθύτερα. Αυτά έχουν σχέση με την ικανότητα της ιθύνουσας ομάδας να αντιληφθεί με επάρκεια την πραγματικότητα.

-Η κυβέρνηση εν μέσω ακρίβειας συνεχίζει και (υπέρ) φορολογεί για να περιορίσει το έλλειμμα που προκαλούν οι οριζόντιες πολιτικές. Σε τι διαφέρει αυτό από την αντίστοιχη υπερφορολόγηση Τσίπρα προκειμένου να επιτύχει τα ματωμένα πλεονάσματα του 3,5%;

-Τα υψηλά επιτόκια δήθεν για την αντιμετώπιση του πληθωρισμού (ενώ στοχεύουν στην επανα-συγκέντρωση του χρήματος –ρευστότητας- που εξέδωσαν εν μέσω πανδημίας οι Κεντρικές Τράπεζες) και η ακριβή ενέργεια λόγω βίαιης απεξάρτησης από το ρώσικο πετρέλαιο και Φυσικό Αέριο θα είναι τα δομικά στοιχεία της επόμενης διετίας. Πρόκειται για την προαναγγελία ενός καταστροφικού καθοδικού σπιράλ…

-Οι πιέσεις ώστε το Αιγαίο να αποτελέσει την ήρεμη πισίνα όπου θα «βουτήξει» ο Ερντογάν μετά την (πλήρη) επανάκαμψη στο ΝΑΤΟ, εμπεριέχει πραγματικούς εθνικούς κραδασμούς. Δεν συγκρίνεται με τη Συμφωνία των Πρεσπών.

-Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον και η συνάντηση με τον πρόεδρο Μπάιντεν έχει ένα εμφανές-επικοινωνιακό όφελος για τον κ.Μησοτάκη. Αλλά δεν είναι λίγοι οι παρατηρητές που εκτιμούν ότι υπάρχουν και μη δημοσιεύσιμες (μονομερείς) δεσμεύσεις για ζητήματα της ευρύτερης περιοχής μας.

Οπότε γεννούνται τα κάτωθι ερωτήματα:

Και εάν ο Μητσοτάκης δεν καταλαβαίνει τι επωάζεται; Αν δεν προλάβει να αντιδράσει; Αν γενικευτεί κατά τους επόμενους προεκλογικούς μήνες η καθυστέρηση στη λήψη των αναγκαίων αποφάσεων; Αν συνεχιστεί η απαράδεκτη αναβλητικότητα;

Εκτός και εάν πρόκειται για πραγματικό εφιαλτικό σχεδιασμό. Τα πράγματα δεν μπορεί (δεν γίνεται) να πάνε καλύτερα για τον κ.Μητσοτάκη. (Συνήθως συσσωρεύεται πολιτικό κόστος προϊόντος του κυβερνητικού χρόνου, δεν καταγράφεται εύκολα ανάκαμψη των… κομματικών δεικτών). Το καλύτερο εκλογικό σενάριο είναι να πάνε (τόσο πολύ) χειρότερα τα κρίσιμα εθνικά θέματα και τα ζητημένα της οικονομίας ώστε να καταστεί αναγκαία η… παραμονή των κυβερνώντων στο Μέγαρο Μαξίμου (υπό αυτές τις ακραίες-έκτακτες συνθήκες). Κάτι σαν αναγκαία «λύση»…

Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση πολιτεύεται με ασύγγνωστη ελαφρύτατα δείχνοντας σαν «σκιάχτρο» κάθε φορά την ευάλωτη αξιωματική αντιπολίτευση. Επιχειρώντας να ταυτίσει τον ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ. Συγκρίνοντας τον Τσίπρα με τον Ανδρέα Παπανδρέου! Επιλέγοντάς τον σαν εκλογικό παρτενέρ ενός άδοξου δικομματισμού, παρά να έχει μια παρεμβαίνουσα και ανταγωνιστική σοσιαλδημοκρατία.

Γι αυτό και η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι προγραμματική. Δεν γίνεται να μην περιλαμβάνει τους αδύναμους και τα δυναμικά μεσαία στρώματα. Δεν μπορεί παρά να την διατυπώσει το ΠΑΣΟΚ:

1.Μόνιμη μείωση ΦΠΑ στα είδη ευρείας κατανάλωσης και πρόσκαιρες παρεμβάσεις στους ειδικούς φόρους για τον έλεγχο του πληθωρισμού.

2.Ανακατανομή των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης ώστε να γίνει και Ταμείο Σταθερότητας (βιομηχανία, πρωτογενής τομέας, Δίκτυα, επώνυμα προϊόντα).

3.Πρόγραμμα για τη Νέα Γενιά (ευκαιρίες, κατοικία, Δημογραφικό, ερασιτεχνικός Αθλητισμός).

4.Δημιουργία κοινωνικής ατζέντας με ανασυγκρότηση του ΕΣΥ, αναβάθμιση του Δημόσιου Σχολείου, στήριξη των χαμηλοσυνταξιούχων.

5.Ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους.

6.Επαναφορά του τραπεζικού συστήματος με τόνωση του ανταγωνισμού (νέες τραπεζικές άδειες).

7.Χάραξη Εθνικής Στρατηγικής. Γιατί, παρά την ενίσχυση του ΝΑΤΟ, το πρόβλημα «Ασφάλεια της Πατρίδας» εντείνεται λόγω των απειλών εξ Ανατολάς.

8.Επαναδιατύπωση του υποδείγματος που προέβλεπε στήριξη των μη προνομιούχων Ελλήνων» και ανάδειξη, ως μέτρου σύγκρισης, της προσωπικής στάσης, του πολιτικού παραδείγματος.

Είναι προφανές ότι η χώρα, δηλαδή οι πολίτες της, δεν μπορούν να πορευτούν άλλο με ακρίβεια (πληθωρισμός) δραχμής και εισοδήματα (μισθούς) ευρώ...

Ούτε οι ανάγκες μπορούν να υποτάσσονται στους εκλογικούς σχεδιασμούς. Από τους οποίους δεν απουσιάζουν και οι ακραίες συνθήκες μιας εντεινόμενης εθνικής (οικονομικής, κοινωνικής ή πολιτικής) κρίσης. Είτε αυτό γίνεται με εντοπισμό των προκλήσεων και σκόπιμη υποβάθμισή των, υποταγής των δηλαδή σε κομματικές σκοπιμότητες, είτε λόγω αβλεψίας και αναβλητικότητας…