Η ανθρώπινη κραυγή δείχνει περισσότερα από φόβο, κίνδυνο ή εμπλοκή σε κοινωνικές αντιπαραθέσεις, και μπορεί να εκφράσει επίσης χαρά ή ενθουσιασμό- και ερευνητές του University of Zurich ήταν σε θέση για πρώτη φορά να δείξουν πως κραυγές που δεν έχουν χαρακτήρα «συναγερμού» εκλαμβάνονται και υφίστανται επεξεργασία από τον εγκέφαλο με πιο αποτελεσματικό τρόπο από ότι οι κραυγές «συναγερμού».

Πρωτεύοντα και άλλα θηλαστικά χρησιμοποιούν συχνά καλέσματα σαν κραυγές όταν εμπλέκονται σε κοινωνικές αντιπαραθέσεις ή για να υποδείξουν την παρουσία θηρευτών και άλλων απειλών. Ενώ οι άνθρωποι μπορούν επίσης να ουρλιάξουν για να υποδείξουν κίνδυνο ή να εκπέμψουν επιθετικότητα, φωνάζουν και όταν βιώνουν ισχυρά συναισθήματα, όπως απελπισία ή χαρά. Ωστόσο προηγούμενες μελέτες στο θέμα είχαν εστιάσει σε μεγάλο βαθμό στις κραυγές φόβου.

Στο πλαίσιο της νέας έρευνας, ομάδα του Τμήματος Ψυχολογίας του University of Zurich διερεύνησε το νόημα πίσω από το πλήρες εύρος των ανθρώπινων καλεσμάτων- κραυγών. Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν έξι ξεχωριστούς, από συναισθηματικής άποψης, τύπους κραυγής, που δείχνουν πόνο, θυμό, φόβο, ευχαρίστηση, λύπη και χαρά. «Μας εξέπληξε το ότι οι ακροατές αντιδρούσαν πιο γρήγορα και με μεγαλύτερη ακρίβεια...σε θετικές κραυγές, όχι συναγερμού, αντί για τις κραυγές συναγερμού» είπε ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, Σάσα Φρίχολτς.

Μέχρι πρότινος υπήρχε η πεποίθηση πως οι άνθρωποι και τα πρωτεύοντα είχαν γνωστικά συστήματα ειδικά διαμορφωμένα για την αναγνώριση σημάτων απειλής και κινδύνου υπό τη μορφή κραυγών. Αντίθετα με τα πρωτεύοντα και άλλα είδη ζώων, ωστόσο, τα ανθρώπινα καλέσματα- κραυγές φαίνονται να έχουν αποκτήσει μεγαλύτερη ποικιλομορφία κατά την πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης- κάτι που ο Φρίχολτς θεωρεί μεγάλο εξελικτικό άλμα.

«Είναι πολύ πιθανόν μόνο οι άνθρωποι να κραυγάζουν για να δείξουν θετικά συναισθήματα, όπως μεγάλη χαρά ή ευχαρίστηση. Και αντίθετα με τα καλέσματα συναγερμού, οι θετικές κραυγές γίνονται όλο και σημαντικότερες στο πέρασμα του χρόνου» λέει σχετικά.