Γράφει ο Δημήτρης Χαμπίπης*
Είναι στραβό το κλίμα το τρώει και ο γάιδαρος. Ένας αόρατος και ύπουλος εχθρός που αιωρείται απειλητικά δίπλα μας σαν ασύμμετρη απειλή έχει αδρανοποιήσει και ακινητοποιήσει το σύμπαν.
Και δεν είναι μόνο η ανασφάλεια και αβεβαιότητα για την υγεία που ως το πολυτιμότερο αγαθό τίθεται υπό την επιτροπεία των λοιμωξιολόγων οι οποίοι βρέθηκαν ξαφνικά ενώπιος ενωπίω με την κοινωνία των πολιτών και θαμπώθηκαν από τα φώτα της δημοσιότητας.
Εξ ίσου καίριες και καθοριστικές για την επόμενη ημέρα και για την αναγκαία κοινωνική συνοχή είναι οι επιπτώσεις στην οικονομική λειτουργία που φαντάζουν πλέον δυσοίωνες έως καταστρεπτικές για την εξέλιξη κυρίως όσο καθυστερεί η «ανοσία της αγέλης».
Όσο και αν οι κυβερνητικοί παράγοντες για ψυχολογική τόνωση κυρίως της ζοφερής λειτουργίας της αγοράς μιλούν για ανάπτυξη το 2021 στα επίπεδα του 5%, όσο δηλ. είχαν προβλέψει πριν το 2ο και πιο επώδυνο lock down τα πραγματικά δεδομένα είναι αμείλικτα.
Τα 18, 2 δις ευρώ του πρωτογενούς ελλείμματος του 2020 πλησιάζει στο εφιαλτικό 24 δις ευρώ του 2009 που μας έστειλε πακέτο στην αγκαλιά του Σόϊμπλε και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Η ανεργία κοντά στο 17% είναι υποεκτιμημένη μιας και είναι πολλαπλάσιοι οι μεγάλης ηλικίας που λόγω της με γεωμετρική πρόοδο αύξησης των λουκέτων δεν έχουν δύναμη και κουράγιο να ξαναπροσπαθήσουν και παραιτούνται από κάθε απόπειρα επανένταξης ως ενεργοί πολίτες.
Άνθρωποι στο κοινωνικό περιθώριο εις το διηνεκές βρίσκονται σε απόγνωση χωρίς καμία προοπτική να εργαστούν και να ικανοποιήσουν τις βασικές βιοτικές ανάγκες της οικογένειάς τους.
Και το ερώτημα που προβάλει αμείλικτο είναι πως και με ποιόν τρόπο θα αντιδράσουν χιλιάδες πολίτες που πλέον μπροστά σε ένα θολό, μουντό και ομιχλώδες τοπίο ψάχνουν υπαίτιους για να στραφούν εναντίον τους και να αποδώσουν ευθύνες και τιμωρία.
Μια πρώτη ανθρώπινη αντίδραση είναι να σιχτιριστούν αδιαφορώντας για κάθε θεσμική έκφραση της πολιτείας εμφορούμενοι από ακραία συντηρητικά ένστικτα. Δεν είναι τυχαίο ότι σε ολόκληρη την Ευρώπη οι ακροδεξιοί κερδίζουν έδαφος και αποτελούν ελκυστικά κοινωνικά κινήματα.
Έχουν ήδη αφορίσει στην σκέψη τους ένα μεταπολιτευτικό παρελθόν 30 ετών που παρά την επίπλαστη ευζωία με τις πρακτικές πελατειακών αντιλήψεων, διευθέτησης υποθέσεων και ρουσφετιού που κυριάρχησαν έγειραν αρνητικά το παλάντζο και υποθήκευσαν το μέλλον της χώρας.
Έχουν στείλει στο «πυρ το εξώτερον» τον Κωστάκη Καραμανλή που άφησε την χώρα να αυτοδιοικείται στον αυτόματο πιλότο και έρμαιο των κουμπάρων, των μεγαλοεργολάβων του βασικού μετόχου και των λαμόγιων που ευτροφιζόταν στις παρυφές του κράτους και τους έφταναν πέντε μόνο χρόνια να χρεοκοπήσουν ανεπιστρεπτί την χώρα.
Έχουν γίνει κοψοχέρηδες με τον Γιωργάκη Παπανδρέου που ποτέ δεν κατάλαβε την ευθύνη που ανέλαβε σε μια τραγική συγκυρία για την χώρα και τον λαό μας και στην υπαρξιακή του φιλοδοξία να γίνει και αυτός πρωθυπουργός τα έκανε λαμπόγυαλο.
Έχουν απαξιώσει στην συνείδησή τους τον Αντώνη Σαμαρά που από ακραιφνής αντιμνημονιακός και θιασώτης των ισοδύναμων μέτρων του Ζαππείου έκανε την θεαματικότερη κωλοτούμπα και προσγειώθηκε στην αγκαλιά της Μέρκελ, της Λαγκάρντ, του Σοϊμπλε και του Τόμσεν.
Βλέπουν πλέον ως εξωγήινο τον Αλέξη Τσίπρα που χωρίς να έχει αξιολογήσει την κρισιμότητα της κατάστασης λες και έπαιζε με τα κουβαδάκια του υποσχέθηκε το σύμπαν. Και τελικά πλήρωσε την απειρία στα πολύ δύσκολα καταλήγοντας και αυτός στην αγκαλά της Μέρκελ ως σύγχρονος γερμανοτσολιάς.
Βιώνουν σήμερα έναν υποχόνδριο Κυριάκο Μητσοτάκη που ενώ η χώρα καίγεται αυτός αφού εκχώρησε την λαϊκή εντολή στον Τσιόδρα, την Παγώνη και τον Σίψα κάνει βόλτες αναψυχής και ποδηλατάδες προσπαθώντας να μιμηθεί τον Γιωργάκη Παπανδρέου. Και επιχαίρει ωραιοποιώντας μια ζοφερή κατάσταση αναλύοντας κάποιες στατιστικές αλχημείες και συγκρίνοντας τα δεδομένα με άλλες χώρες.
Ποιος άραγε σήμερα θα εκφράσει και θα εκπροσωπήσει νεόπτωχους ανθρώπους που ενώ έχουν απασχόληση συρρικνώθηκε το εισόδημά τους και αδυνατούν να επιβιώσουν, φτωχοποιημένους ανθρώπους που έχασαν και συνεχίζουν να χάνουν την δουλειά τους και βγαίνουν εκτός των τειχών και πάμφτωχους ανθρώπους που δεν μπαίνει ούτε ευρώ στο σπίτι τους και που βρίσκονται στο έλεος του θεού.
Άνθρωποι που στα αδιέξοδα και την απόγνωση εύκολα παρασύρονται από υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα διάφορων περιφερόμενων τσαρλατάνων και που κινδυνεύουν να δημιουργούν φρούδες ελπίδες βλέποντας αμυδρό φως στην άκρη του τούνελ.
Ένα φώς που μεγαλώνει και που δεν είναι τίποτα άλλο από το τραίνο που έρχεται κατά πάνω τους με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Που να ελπίσεις άραγε;
*Ο Δημήτρης Χαμπίπης είναι οικονομολόγος
Χαμηλότερα πρόστιμα για νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων – Τι προβλέπουν οι διατάξεις
Πληρώνουμε χαράτσι για το Παραποτάμιο Πάρκο!
Συλλυπητήριο μήνυμα Δ. Στρατούλη για τον θάνατο του Χρήστου Λαναρά 
Σύλλογος Γυναικών Άρτας της ΟΓΕ: Δυναμικό παρών στην απεργιακή συγκέντρωση της Τετάρτης
Ξεκινά η υλοποίηση του έργου «Ανοικτά Κέντρα Εμπορίου Δήμου Αμφιλοχίας»
Συνεδριάζει το Δημοτικό Συμβούλιο Αρταίων
