Αγαπητέ Δημήτρη,

Επειδή ήσουν άνθρωπος που κοιτούσε την ουσία και όχι τις τυπικότητες, δεν θα με παρεξηγήσεις για το ότι ο γραπτός αποχαιρετισμός μου δεν συνέπεσε με την ημερομηνία του θανάτου σου. Ήθελα να σε αποχαιρετήσω στη γιορτή σου...

Συμμερίζομαι τον πόνο που βιώνει η οικογένειά σου, με τη βεβαιότητα ότι η καλοσύνη σου θα αποτελεί λαμπερό οδοδείκτη για όλους τους συγγενείς, συγχωριανούς, φίλους και παλιούς συναδέλφους σου. Ας είναι αυτό το κείμενό μου ένα δάκρυ καρδιάς κι ένα φωτεινό κερί στη μνήμη σου...

Γεννήθηκες τον Οκτώβριο του 1940, μια εποχή κατάμαυρη και εφιαλτική, αφού τότε ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Τα πιο τρυφερά σου χρόνια τα έζησες με τις στερήσεις και τη φρίκη που όλος ο κόσμος βίωσε κατά τη διάρκεια της Κατοχής.

Και αμέσως μετά ο απάνθρωπος Εμφύλιος Πόλεμος, με τις βιαιοπραγίες να επεκτείνονται σε όλα τα χωριά, με αδέρφια να στρέφουν το όπλο τους εναντίον των αδερφών τους λόγω του αβυσσαλέου πολιτικού μίσους που άφησε δυσεπούλωτες πληγές στα σώματα, κυρίως όμως στις ψυχές των αθώων συνανθρώπων μας, οι οποίοι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να σταματήσουν το γενικευμένο κακό.

Όπως όλα τα παιδιά της σκοτεινής εκείνης εποχής, έζησες χωρίς να έχεις ούτε τα πιο στοιχειώδη αγαθά, όπως το φαγητό, τα παπούτσια και τα ρούχα.

Δημοτικό σχολείο πήγες στην Κάτω Καλεντίνη, άρα έπρεπε να περπατάς αρκετά χιλιόμετρα καθημερινά για να μάθεις γράμματα.

Άνθρωπος εργατικός από τα μικρά σου χρόνια, είχες κλίση στα τεχνικά επαγγέλματα, έγινες χειριστής χωματουργικών μηχανημάτων. Εργάστηκες επί χρόνια στην παλιά ΜΟΜΑ (τεχνική εταιρεία που λειτουργούσε με ευθύνη του Στρατού), μάλιστα κράτησες πολύ δυνατές φιλίες από αυτή την εταιρεία, οπότε ήταν πάρα πολλοί οι παλιοί συνάδελφοί σου που ήρθαν να σε τιμήσουν με την παρουσία τους στον τελευταίο αποχαιρετισμό...

Ήσουν άνθρωπος καλοσυνάτος και ανοιχτόκαρδος, φοβερός αφηγητής παλιών ιστοριών, γλεντζές, αλληλέγγυος και γενναιόδωρος με όλους. Το χιούμορ σου ήταν ανεπανάληπτο, η καρδιά σου σαν του μικρού παιδιού. Μιλούσες πάντα εγκάρδια, χωρίς δεύτερες σκέψεις ἠ σκοπιμότητες.

Ήταν χαρά σου κάθε χρόνο να φυτεύεις πάρα πολλά λαχανικά και μετά να τα μοιράζεις με τις τσάντες στους συγγενείς και φίλους σου. Πολλοί μπορεί να απορούσαν με αυτή την πράξη. «Μα ξοδεύεις χρόνο και χρήμα...», σου έλεγαν κάποιοι, επειδή έκριναν από τον εαυτό τους, αφού ως μόνο κριτήριο και κίνητρο είχαν το συμφέρον και την ανταπόδοση. Εσύ απαντούσες με αφοπλιστικό τρόπο: «Δεν πειράζει... Εμένα αυτό είναι το μεράκι μου... Να είναι γεμάτος ο κήπος μου και να χαρίζω τα ζαρζαβατικά στον κόσμο...».

Αυτή τη γενναιοδωρία φυσικά την έζησαν πάρα πολλοί άνθρωποι και στο σπίτι σου, αφού ήταν χαρά σου να υποδέχεσαι συγγενείς και φίλους για καφέ, κρασί ή φαγητό.