Της Ειρήνης Κατσούλα

Πριν από τρεις περίπου μήνες, η τοπική μας κοινωνία ενώθηκε και έσωσε μια άστεγη συμπολίτισσά μας, που βρέθηκε να κοιμάται σε ένα εγκαταλελειμμένο αυτοκίνητο, με καλάμια για οροφή ως ασπίδα προστασίας από τη ζέστη του καλοκαιριού. Η ίδια πλενόταν με κουβάδες στη μέση της ερημιάς κι έτρωγε ό,τι τύχαινε να της δώσει κάποιος φιλεύσπλαχνος κάτοικος της σχεδόν ερημικής περιοχής όπου ζούσε, ή μάλλον ορθότερα, όπου επιβίωνε… Ναι, επιβίωνε… και μπορεί οι φωτογραφίες από εμάς, στα πλαίσια του ρεπορτάζ μας, να αποτέλεσαν αδιάψευστο μάρτυρα της τραγικότητας που η ίδια η άστεγη γυναίκα βίωνε, όμως εγώ προσωπικά έχοντας δει τον χώρο από κοντά, μπορώ να βεβαιώσω ότι οι συνθήκες διαβίωσής της ήταν ακόμη χειρότερες από αυτές που καταγράφηκαν στην κάμερα. Δεν ξέρω ποιος από όλους μας θα άντεχε έστω και λίγα εικοσιτετράωρα να ζήσει εκεί, πόσο μάλλον να περάσει μήνες ολόκληρους εκεί, όπως έκανε η κα Χριστίνα. Στον απόηχο της είδησης αυτής, αρκετοί συμπολίτες μας ένωσαν τις δυνάμεις τους και έσωσαν, ναι έσωσαν τη γυναίκα αυτή, παίρνοντάς την κυριολεκτικά από τα χωράφια και νοικιάζοντάς της ένα σπίτι μέσα στο κέντρο της Άρτας, με χρήματα που συγκέντρωσαν όλοι μαζί, αλλά και με την ουσιαστική στήριξη επιχειρηματιών που της εξασφάλισαν τρόφιμα και φαγητό σε ημερήσια βάση.

Πώς ζει όμως σήμερα, τρεις μήνες μετά, η κα Χριστίνα; Πολλοί με βρίσκετε στο δρόμο και με ρωτάτε τί κάνει, πώς είναι, αν έχει συνέλθει, εάν χρειάζεται κάποια επιπρόσθετη βοήθεια… Να πω λοιπόν, ότι η κα Χριστίνα βαίνει καλώς στην υγεία της και ζει πλέον με γαλήνη και ηρεμία την καθημερινότητά της στο σπίτι, το οποίο αγωνίστηκαν να της χαρίσουν άνθρωποι με «φως» στην ψυχή τους! Μάλιστα, κάτι που πιθανότατα δεν γνωρίζετε είναι ότι κατά τις πρώτες ημέρες που η κα Χριστίνα έφυγε από το εγκαταλελειμμένο αμάξι και άρχισε να ζει στο κέντρο της Άρτας, είχε ατύχημα, την χτύπησε αυτοκίνητο και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Μάλιστα, η οδηγός από το αυτοκίνητο, με την οποία μίλησα προσωπικά πολλάκις εκείνες τις ημέρες, ήταν σε κατάσταση σοκ από το ατύχημα και έτρεξε για τις εξετάσεις της κας Χριστίνας στο νοσοκομείο, έμεινε κοντά της ώρες πολλές και ανέλαβε την επιστροφή της στο σπίτι της με τις πατερίτσες. Και το ατύχημα συνέβη όχι με υπαιτιότητα της οδηγού, αλλά της ίδιας της κας Χριστίνας, που δυστυχώς ζώντας τόσους μήνες μόνη της μέσα στα χωράφια, στην ερημιά, είχε «ξεχάσει» πώς να ζει και να κινείται σε δρόμους με αυτοκίνητα και με κόσμο… Τόσο λοιπόν δύσκολη ήταν η κατάστασή της στην αρχή, είχε ξεχάσει πώς να ζει μέσα στην κοινωνία! Είχε ξεχάσει πώς να διασχίζει έναν αυτοκινητόδρομο με ασφάλεια, πώς να περπατάει και να κινείται στους ρυθμούς μιας πόλης! Η κα Χριστίνα ζει ταπεινά αλλά άνετα πλέον στο νέο σπίτι, του οποίου τους τέσσερις μήνες ενοικίων πλήρωσαν οι συμπολίτες μας από τον οβολό τους, ενώ για τα επόμενα δύο χρόνια τα ενοίκια θα καλύπτονται από το κράτος μέσω του προγράμματος «Στέγαση και Εργασία για τους αστέγους ΙΙΙ».

Εκεί λοιπόν που οι φορείς αδυνατούν να επέμβουν άμεσα, έρχεται η τοπική κοινωνία ενωμένη να παρέμβει, όπως και έγινε. Γιατί ναι μεν οι κοινωνικές υπηρεσίες ενέταξαν τη συγκεκριμένη άστεγη σε προγράμματα και προσπάθησαν, όπως έχουν υποστηρίξει, να τη βοηθήσουν, ωστόσο όλη η κοινωνία, στη θέα μιας γυναίκας να κοιμάται μόνη μέσα στα χωράφια επί μήνες και να κάνει μπάνιο με κουβάδες, περίμενε κι ανέμενε μια … πιο δυναμική, πιο δραστική, πιο άμεση αντιμετώπιση από τον Δήμο μας για να σωθεί αυτή η γυναίκα. Ευτυχώς, οι πολίτες έχουν μάθει πια να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις κι όπου μπορούν τείνουν χείρα βοηθείας ο ένας στον άλλον, όπως και έκαναν στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Πάντως, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι δεδομένου ότι υπηρετούμε την αλήθεια, να σας ενημερώσουμε ότι με την παρέμβαση του Αντιδημάρχου Κοινωνικής Μέριμνας και Κοινωνικών Δομών, Κώστα Χαρακλιά, μετά το ατύχημα της κας Χριστίνας κι αφού ενημερώθηκε ο ίδιος από οικεία της πρόσωπα περί αυτού, εστάλη από το «Βοήθεια στο Σπίτι» υπάλληλος για να κάνει ενέσεις στην κα Χριστίνα για αποφυγή θρόμβωσης, όπως είχαν συστήσει από το Γ.Ν. Άρτας, αλλά και κινήθηκαν οι διαδικασίες άμεσα ώστε να εγκριθεί η ίδια γρήγορα ως ωφελούμενη του προγράμματος στέγασης και εργασίας. Ωστόσο, θα επανέλθω στη μείζονα σημασία της παρέμβασης της τοπικής κοινωνίας, καθώς η πραγματικότητα έδειξε ότι αν δεν είχε σωθεί η γυναίκα τότε, μέσα Ιουλίου, από τα χωράφια και την ερημιά, σήμερα θα ήταν ακόμη εκεί…! Κι αυτό γιατί, η υλοποίηση του σχεδίου «Στέγαση και εργασιακή επανένταξη αστέγων Δήμου Αρταίων και Δήμου Νικολάου Σκουφά», στο πλαίσιο του προγράμματος «Στέγαση και Εργασία για τους αστέγους ΙΙΙ», του οποίου είχε ανακοινωθεί η έναρξη από τον Δήμο Αρταίων με επίσημο δελτίο τύπου για τον περασμένο Σεπτέμβριο, τελικά άργησε δύο μήνες! Συγκεκριμένα, ενημερωθήκαμε από την Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Έρευνας και Παρέμβασης (ΕΨΕΠ) στα Ιωάννινα ότι το πρόγραμμα ξεκινάει επίσημα την 1η Νοεμβρίου για τους πρώτους ωφελούμενους, με τα χρήματα για το πρώτο ενοίκιο να κατατίθενται στους τραπεζικούς λογαριασμούς των ιδιοκτητών των ακινήτων το πρώτο δεκαπενθήμερο του Νοεμβρίου. Να σημειωθεί ότι τα χρήματα για το ενοίκιο θα μπαίνουν κατευθείαν στον τραπεζικό λογαριασμό του ιδιοκτήτη και δεν θα τα παίρνουν οι ίδιοι οι ωφελούμενοι άστεγοι. Μάλιστα, σήμερα το πρωί υπήρξε ενημέρωση από τους αρμοδίους στο Δημαρχείο Άρτας προς όλους τους ωφελούμενους της πρώτης φάσης του προγράμματος για τον Δήμο Αρταίων, ενώ λίγη ώρα νωρίτερα η ενημέρωση έγινε σε διαφορετικό σημείο για τους ωφελούμενους του Δήμου Νικολάου Σκουφά.

Ας αποτελέσει λοιπόν αυτό το κείμενο έναν «μικρό φόρο τιμής» σε όλους όσους συνέβαλαν στη σωτηρία αυτής της γυναίκας, στην αλλαγή σελίδας στη ζωή της, μια αλλαγή που την πέρασε από το σκοτάδι στο φως! Χαρά και ηρεμία καθρεφτίζονται πλέον στο πρόσωπο της κας Χριστίνας, η οποία ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον! Οι νέες φωτογραφίες αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα του «καλού» που έκαναν όσοι συμπολίτες μας ενώθηκαν για να βοηθήσουν αυτή τη γυναίκα, ενός «καλού» που δεν πρέπει να ριχτεί στο γιαλό και να ξεχαστεί… γιατί αν τότε δεν είχαμε επέμβει όλοι όσοι το κάναμε ενωμένα και δυναμικά, σήμερα, αυτή η γυναίκα θα ήταν ακόμη στα χωράφια, περιμένοντας… τη σωτηρία να έρθει με χρονοκαθυστέρηση μέσα από ένα πρόγραμμα.