Η ποίηση δεν περιμένει να βοηθηθεί από εμάς, εμείς πρέπει να βρούμε τρόπο να της κάνουμε χώρο στη ζωή μας
Η Όλια Λαζαρίδου είναι Ελληνίδα ηθοποιός και σκηνοθέτης. Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης στο οποίο έπαιξε, ως ηθοποιός πλέον, σε τραγωδίες αλλά και στο έργο Υπηρέτης δύο αφεντάδων του Κάρλο Γκολντόνι, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λαζάνη. Το 1986 πήγε στη Γαλλία όπου παρακολούθησε μαθήματα στη σχολή του Αντουάν Βιτέζ (Antoine Vitez). Έχει γράψει ακόμα δυο βιβλία, Τα δύσκολα εύκολα από τις εκδόσεις Ποταμός και Η καρδιά και ο χωρίς καρδιά, από τις εκδόσεις Εστία. Η συνέντευξη δόθηκε με αφορμή την έκδοση του βιβλίου «Η προσευχή του ελάχιστου», εκδόσεις ΕΣΤΙΑ.
Ποια ήταν τα πρώτα σας διαβάσματα;
Φαντάζομαι δεν εννοείτε τα παιδικά, οπότε τα πρώτα μου διαβάσματα από την εφηβεία και μετά ήτανε μυθιστορήματα …έψαχνα μια ζωή, όποια, έστω και δανεική και καταβρόχθιζα με μανία μυθιστορήματα ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας… αργότερα που απέκτησα μια ζωή δικιά μου, άλλαξαν και οι προτιμήσεις μου στο διάβασμα. Τώρα πια διαβάζω κυρίως βιβλία που θα με βοηθήσουν να την ζήσω καλύτερα.
Και η πρώτη σας επαφή με την ποίηση;
Η πρώτη μου επαφή ήταν ο Γκαίτε… Και με είχε τόσο εντυπωσιάσει, ώστε βρήκα πρόσφατα γραμμένο σε ένα ημερολόγιο μου της εποχής να γράφω για τους ανθρώπους, ότι πως είναι δυνατόν να γνωρίζουν την τιμή της ντομάτας, και να αγνοούν το ποιος είναι ο Γκαίτε…[ναι, τόσο αυστηρή…].
Πότε ξεκίνησε το ταξίδι σας στη συγγραφή;
Από πάντα, όσο με θυμάμαι κάτι έγραφα…. ημερολόγια, χαρτάκια γράμματα χωρίς όμως να φαντάζομαι ό,τι μπορεί να έχουν ποτέ άλλη χρήση εκτός από ιδιωτική.
Ποια ήταν η αφορμή για να εκδοθεί η συλλογή σας Η προσευχή του ελάχιστου, εκδόσεις ΕΣΤΙΑ;
Γιατί ένιωθα ότι κλείνει ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου -το οποίο και μέσα στο βιβλίο το περιγράφω ως ΄΄αλλαγή αιώνα’’...... και αρχίζει κάτι καινούργιο….οπότε ήταν και κάτι σαν απολογισμός.
Γράφετε: « Κύριε, / Τώρα, που καίγεται η στιγμή, /σαν το παλιόχαρτο/ κι ο ήλιος σου με τυφλώνει/με επαναληπτικές ριπές,/ άκου την προσευχή μου... ». Μήπως η ποίηση είναι μια μορφή έκφρασης του εσωτερικού συναισθηματικού κόσμου;
Το συγκεκριμένο ποίημα είναι μια προσευχή- με λέξεις βγαλμένες σχεδόν απ’ το ασυνείδητο μιας και το συγκεκριμένο αναπήδησε ολόκληρο από μέσα μου σχεδόν χωρίς δική μου παρέμβαση.
Λέτε: «/ Μια νύχτα είδαμε το ίδιο όνειρο, θυμάσαι; / Εκείνη την κουτσή θεά μες στις στοές, που ψαχνόμασταν./Μας έδωσε από μισό ρόδι...». Χρειάζεται να κάνουμε όνειρα; Κατά πόσο μπορούμε να τα πραγματοποιήσουμε;
Τι να σας πω, εγώ πολύ συχνά νιώθω πως ταυτόχρονα ζω δυο ζωές, με αυτήν που βρίσκεται εκτός ορθολογισμού, να είναι σαφώς η πιο αληθινή…ίσως δεν είναι τυχαίο που μικρή όταν με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω απαντούσα: άλογο!
Είστε ηθοποιός και ποιήτρια. Πώς τα συνδυάζετε και τα δύο;
Μα είναι διαφορετικά;
Διαβάζουν σήμερα οι Έλληνες ποίηση;
Δεν νομίζω γιατί η ποίηση εξημερώνει τα ήθη.
Πολλοί νέοι γράφουν ποίηση. Το όνειρό τους είναι να εκδοθούν οι στίχοι τους. Παλαιότερα περίμεναν με αγωνία να αποκτήσει οντότητα η πρώτη τους ποιητική συλλογή. Σήμερα ανεβάζουν τα ποιήματά τους στο διαδίκτυο. Αυτή η εξέλιξη μπορεί να βοηθήσει την ποίηση;
Νομίζω ότι η ποίηση δεν περιμένει να βοηθηθεί από εμάς, εμείς πρέπει να βρούμε τρόπο να της κάνουμε χώρο στη ζωή μας, ώστε να γίνει λίγο πιο υποφερτή.
Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο στο θέατρο ή στην ποίηση;
Πριν τα Χριστούγεννα θα συμμετέχω σ’ ένα μουσικό πρότζεκτ του Γιάννη Αγγελάκα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, πάνω στην Νέκυια.
Συνάντηση για το στρατόπεδο Άρτας – Καχριμάνης: Αποστολή επιστολής προς ΥΕΘΑ Ν. Δένδια για τη διατήρησή του
Δράση Γυναικών Άρτας: Ευχαριστίες για το χριστουγεννιάτικο θεατρικό εργαστήρι
Διπλή επιδότηση για κατάρτιση και μηνιαίο μισθό 1.118 ευρώ σε 10.000 ανέργους
Συνεργασία σταθμός μεταξύ Google maps και Waze φέρνει κάτι νέο!
Τιμολόγια ρεύματος: Δεκέμβριος με αυξήσεις – φωτιά
Τι αλλάζει στις επαγγελματικές μισθώσεις με το ψηφιακό τέλος συναλλαγής - Ποιοι το πληρώνουν
