Η τέχνη είναι ένας μαραθώνιος που μπορεί στο τέλος να πεθάνεις αλλά πρέπει να έχεις τη δύναμη να αντέξεις. Να λειτουργούν το υποσυνείδητο και το ασυνείδητο. Και στο τέλος να γίνεσαι όλο και πιο ριζοσπαστικός, μοναχικός, να εκπλήσσεις τον εαυτός σου και να θυμάσαι πράγματα που δεν ήξερες ότι ήξερες.

Η τέχνη είναι πύρωμα ψυχής, αλλά και προσάναμμα. Συχνά, το λιτό κολατσιό σε χώρους καθημερινούς μετουσιώνεται σε μέθεξη. Γίνονται μεταλαβιά λόγου, ήχου και αισθημάτων. Οι θεατρικοί χώροι και όσοι/ες συμμετέχουν, με οποιανδήποτε τρόπο, είναι το άλλο πρόσωπο μιας κοινωνίας που στέκει άβουλη μπροστά στη διαδικασία αδρανοποίησής της. Το βίωσα στη Θεατρική σκηνή του Συλλόγου «Ο Μακρυγιάννης». Ακονίζει την ψυχή και το μυαλό.

Η τέχνη φαίνεται να ήταν για τη Ζωή Μπαρτζώκα μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Μια κυτταρική ροπή την οποία από μικρή αισθανόταν. Πέτυχε στο καινούργιο της έργο, που διασκεύασε και σκηνοθετεί στην αίθουσα «Ο Μακρυγιάννης» το ζητούμενο, επινοώντας μια δική της πλαστική γλώσσα, δικούς της συντακτικούς κώδικες, οι οποίοι με γνώμονα τις απαιτήσεις του δικού της δημιουργικού χρόνου διασφάλισαν στο έργο της, πρωτοτυπία, ιδιομορφία, διεισδυτικότητα, ξεκαρδιστικές ανατροπές και αυθεντικότητα. Εδώ βρίσκεται ίσως η πιο εντυπωσιακή επίδειξη της δεξιότητας από τη μεριά της σκηνοθέτριας: Στον τρόπο που ενορχηστρώνει το σύνολο των οκτώ ατόμων, ώστε να αποτελέσει ένα πολυκέφαλο, πολυμελές και πολύφωνο σώμα. Τα διακριτικά πρόσωπα των ρόλων εμφανίζονται σαν να αποκολλώνται από αυτό, ώστε τελικά στο προσκήνιο δεν βρίσκεται παρά η ίδια οντότητα με τα πολλά διαφορετικά προσωπεία της.

To «Απόλυτα ξένοι», βασισμένο στην ταινία του Paolo Genovese, “Perfect Strangers”, είναι μια έξυπνη, επίκαιρη και εξαιρετικά επιτυχής κωμωδία για την ειλικρίνεια, την εμπιστοσύνη, τα μικρά ένοχα μυστικά, που ποτέ δεν αποκαλύπτονται στις σχέσεις των ανθρώπων, όσο βαθιές και μακρόχρονες να είναι αυτές, όσο «τέλειες» και αν παρουσιάζονται. Ένα θεατρικό έργο για το πόσο καλά γνωρίζουμε αυτούς που πλαισιώνουν την καθημερινότητά μας και ειδικά όσους έχουμε επιλέξει να είναι οι φίλοι μας, οι σύντροφοί μας, το άλλο μας μισό. Ένα έργο για τον τρόπο που οι νέες τεχνολογίες, εν προκειμένω τα κινητά τηλέφωνα, με τα θετικά και τα αρνητικά τους έχουν εισβάλλει, καθορίζουν τη ζωή μας και κυρίως κρατούν πάντα παγιδευμένο ένα κομμάτι από την ιστορία και την προσωπικότητα του καθενός μας.

Το καστ είναι απλά υπέροχο. Απολαυστική εμφάνιση και των οκτώ ηθοποιών ,δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό ο καθένας με τον "τύπο" του, με ρόλους που υποδύονται τελείως φυσικά και χωρίς υπερβολές, αλλά αποκορύφωμα, για μένα, ήταν η ερμηνεία, η ξεχωριστή και πρωταγωνιστική εμφάνιση της Όλγας Τσιάφη, του Κώστα Γρούμπα, της Ιουλίας Σωτηρίου και της Δανάη Ζώτου.

Έχουμε χάσει την ιδιωτικότητά μας; Ίσως για να δείξουμε μια ψευδή εμφάνιση, προβάλλουμε μια εικόνα του εαυτού μας πολύ μακριά από την πραγματικότητα; Αλλά η αλήθεια είναι ότι, εν μέρει, δεν υπάρχει πλέον ιδιωτικότητα. Ζούμε τόσο εκτεθειμένοι ότι αυτό το μικρό κομμάτι που θεωρούμε δικά μας, τα μικρά μυστικά που θέλουμε να τα διατηρήσουμε και ότι ζουν μέσα μας smartphone. Απόλυτοι ξένοι απεικονίζει τέλεια την εξάρτηση και το φόβο της δικής μας εικόνας, ότι αποκαλύπτεται ο αληθινός εαυτός μας.

Σε μια εποχή που τη χαρακτηρίζει η συνεχής ανάπτυξη της τεχνολογίας και των social media, αλλά και το φαίνεσθαι στο οποίο πολλές φορές νομίζουμε ότι ζούμε, έρχεται η θεατρική παράσταση «Απόλυτοι ξένοι», για να κάνει περισσότερο ξεκάθαρη την αλήθεια που, δυστυχώς, οι περισσότεροι επιλέγουν να αγνοήσουν. Αυτή δεν είναι άλλη από το ότι η πραγματική ζωή βρίσκεται έξω από το κινητό μας και έξω από τα κοινωνικά δίκτυα. Τα περισσότερα που ψάχνουμε εκεί ή η ζωή που αφήνουμε να φανεί, δεν αντικατοπτρίζουν εξ ολοκλήρου την αλήθεια μας. Μάλιστα, πολλές φορές την αλλοιώνουν κατά πολύ, κάτι που μπορεί να επηρεάσει σημαντικά τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο καθένας από εμάς ξέρει πόσα πολλά πράγματα μπορεί να κάνει κανείς από το κινητό του τηλέφωνο. Με πόσους ανθρώπους μπορεί να μιλάει ταυτόχρονα, τι μπορεί να αναζητήσει στο διαδίκτυο, αλλά και τι μπορεί να κάνει κρυφά από τους υπόλοιπους.

Αυτό ακριβώς φαίνεται να εκμεταλλεύτηκε μία παρέα εφτά νέων ανθρώπων, τριών ζευγαριών και ενός εργένη, ενώ επισκέφθηκαν το σπίτι του ενός ζευγαριού για φαγητό. Αφού μίλησαν για τη σύγχρονη εποχή και για την αξία που έχουν πλέον τα κινητά τηλέφωνα, αποφάσισαν να παίξουν ένα παιχνίδι. Έτσι, τοποθέτησαν όλοι τα κινητά τους στο τραπέζι του σαλονιού και απαντούν στα τηλεφωνήματα και στα μηνύματα σε ανοιχτή ακρόαση ενώπιον όλων. Τα τηλεφωνήματα και τα μηνύματα των τηλεφώνων τους πολλά, αλλά και το "μήνυμα" που θέλει να περάσει η σκηνοθέτρια ακόμη πιο σημαντικό. Το κινητό τηλέφωνο, αυτό το «μαύρο κουτί των σχέσεων» όπως το αποκαλούν, είναι και το "κουτί της Πανδώρας", η αιτία για όλα τα κακά. Επαφές με "φίλους - αγνώστους", ερωτικά μηνύματα, εξωσυζυγικές σχέσεις, ανώδυνα ή και επώδυνα μυστικά και το αποτέλεσμα; Αλήθειες που πονάνε και τρελές παρεξηγήσεις.

Το πιο σκληρό στοιχείο, ήταν πως χωρίς εκείνο το παιχνίδι με τα τηλέφωνα, όλοι οι ήρωες θα συνέχιζαν να ζουν την κατά τα άλλα «τέλεια» ζωή τους, ενώ στην πραγματικότητα ζούσαν ένα τέλειο ψέμα, απορροφημένοι σε ένα τέλειο φαίνεσθαι, και με συντροφιά τους αγαπημένους τους… απόλυτα ξένους.

Πρόκειται για μια επίκαιρη ιδέα η οποία αναπτύσσεται μέσα από μια πανέξυπνη σκηνοθεσία σε μια σκληρή, σαρκαστική καταγγελία για τη βαθιά κι απάνθρωπη υποκρισία των σύγχρονων σχέσεων. Προτείνω ανεπιφύλακτα τη συγκεκριμένη παράσταση αφενός, για την αφύπνιση και την συνειδητοποίηση του τι ακριβώς συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό στη σύγχρονη εποχή και αφετέρου, για τους εξαίρετους ηθοποιούς που την πλαισιώνουν προσθέτοντας ο καθένας τον δικό του χαρακτήρα και το δικό του μεράκι, για να βγει αυτό το εκπληκτικό αποτέλεσμα.

Το θέατρο του Συλλόγου Μακρυγιάννη σας περιμένει!