Αναρτήθηκε στις:23-11-21 14:28

Για το τηλεοπτικό σποτ της ΓΣΕΕ υπέρ του εμβολιασμού


Γράφει ο Σίμος Ανδρονίδης*


Η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος (ΓΣΕΕ), κυκλοφόρησε ένα τηλεοπτικό σποτ σύντομης διάρκειας, το οποίο, περιεκτικά, αναφέρεται στην προσίδια αξία που αποκτά ο εμβολιασμός έναντι της νόσου Covid-19.

Πιο συγκεκριμένα, οι ηθοποιοί που πρωταγωνιστούν σε αυτό το σποτ, επισείουν τον κίνδυνο που εν προκειμένω ενσκήπτει, σε περίπτωση νόσησης από την νόσο Covid-19, που είναι κίνδυνος και για την ανθρώπινη ζωή, κίνδυνος μακρόχρονης απουσίας από τον χώρο εργασίας και από ό,τι ο Νίκος Ποταμιάνος δύναται να ορίσει ως «κοινωνική ζωή»(1), προτάσσοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο, και διαμέσου της υπόμνησης του κινδύνου, την σημαντικότητα του εμβολιασμού για την προστασία του ατόμου.

Και είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως το τηλεοπτικό σποτ της Γενικής Συνομοσπονδίας, δεν εκπίπτει στα βάθρα μίας ιδιαίτερης ‘κινδυνολογίας,’ αναδεικνύοντας εμπρόθετα όσα πρέπει να αναδειχθούν, με την αφήγηση να περιστρέφεται ακριβώς γύρω από την αξία του εμβολιασμού, με τρόπο ώστε να προσδιορισθεί το στοιχείο της ‘συνέχειας’: Ήτοι, του να ‘συνεχίσει ένας εργαζόμενος να εργάζεται,’ να συλλέγει εμπειρίες, να βιώνει στιγμές με την οικογένεια και τους φίλους του, να συμβάλλει στη συγκρότηση μίας συγκεκριμένης εργασιακής κουλτούρας εντός του χώρου εργασίας.

Σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να αναφέρουμε πως η σε θετική κατεύθυνση της Γενικής Συνομοσπονδίας καθίσταται αρχικά αρκούντως στοχευμένη, στο βαθμό που απευθύνεται πρωταρχικά σε εργαζομένους, με την χρήση του όρου ‘εργασία,’ να τεκμηριώνει μία τέτοια αίσθηση, συνιστά μία κοινωνική πρωτοβουλία, η οποία, δίχως να προσιδιάζει προς την κατεύθυνση της κλασικής συνδικαλιστικής και διεκδικητικής δράσης, επιθυμεί να ανασύρει στην επιφάνεια και την παρασκευή του εμβολίου ως μείζον ιατρικό-επιστημονικό επίτευγμα της εποχής μας, αλλά, και τον εμβολιασμό ως συνειδητή πράξη κοινωνικής ευθύνης. Απέναντι στον εαυτό, στο οικογενειακό περιβάλλον, στον κοινωνικό περίγυρο.

Άρα, μπορούμε να διακρίνουμε εντός αυτού του τηλεοπτικού σποτ τα σπέρματα υπέρβασης ενός «εγωιστικού πράττειν»(2), για να παραπέμψουμε στον Κοσμά Ψυχοπαίδη, ανάγοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον εμβολιασμό (πολλώ δε μάλλον τον μαζικό εμβολιασμό) στο ύψος μίας ιστορικής, και όχι αφαιρετικής, πραξεολογίας, μέσω της οποίας, ο βίος δεν αποκτά νόημα, αλλά μπορεί να αποκτήσει κατεύθυνση και συγκεκριμένο περιεχόμενο.

Πιο πάνω, έγινε λόγος για το ό,τι η πρωτοβουλία αυτή της ΓΣΕΕ είναι κατά βάση μία κοινωνική πρωτοβουλία. Σπεύδουμε σε αυτό το σημείο, να προχωρήσουμε σε ένα βήμα παραπέρα, τονίζοντας πως η πρωτοβουλία αυτή μπορεί να αξιοποιηθεί τόσο από άλλους κοινωνικούς εταίρους, σε ένα σημείο όπου μπορεί να πραγματοποιηθεί μία κοινή καμπάνια υπέρ του εμβολιασμού, με τεκμηριωμένες αναφορές οι οποίες και θα απαντούν στους φόβους, ως προς τον εμβολιασμό και τις παρενέργειες του, που έχουν διάφορα άτομα, όσο και από πολιτικά κόμμα και ιδίως από την κυβέρνηση, σε μία περίοδο όπου αν απαιτείται κάτι δραστικά, αυτό είναι το να δοθεί ώθηση στην εμβολιαστική διαδικασία.

Η Γενική Συνομοσπονδία βέβαια, δεν σπεύδει να κάνει κάποια αρχή, κομίζοντας γλαύκας εις Αθήνας, διεκδικώντας έτσι την εμβάπτιση αυτής της πρωτοβουλίας στα νάματα της κοινωνικής υπευθυνότητας.

Αντιθέτως, συμβάλλει ενεργά σε μία καμπάνια που χρήζει ενίσχυσης, και δη, ποιοτικής ενίσχυσης, απευθυνόμενη σε ένα κοινό οικείο, εκφράζοντας έτσι, σε ένα βαθύτερο επίπεδο, την επιθυμία της παρέμβασης για κάτι ‘που’ και ‘μας αφορά.’

Υπό αυτό το πρίσμα, λειτουργεί ως ένας ιδιαίτερος πομπός, αφού πρώτα έχει διαμορφώσει κατάλληλα το μήνυμα που επιδιώκει να στείλει προς τους διάφορους αποδέκτες, εκεί όπου, η πρωτοβουλία αυτή είναι ανοιχτή σε μία λογική συμπόρευσης σε διάφορες δράσεις εντός και εκτός των χώρων εργασίας. Και λέγοντας πως είναι ανοιχτή, εδώ εννοούμε πως μπορεί να αξιοποιηθεί και από εργαζόμενους(3) αλλά και από σωματεία που ανήκουν στη δύναμη της, ώστε να φθάσει σε ευρύτερα ακροατήρια.

Δεν γνωρίζουμε αν έχει αξιοποιηθούν για την προώθηση της αφήγησης υπέρ του εμβολιασμού, μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook(4), το Twitter και το Ιnstagram. Εάν δεν έχει συμβεί μέχρι τώρα, θα ήταν βήμα προς την ορθή κατεύθυνση το να αξιοποιούνται ως δίαυλοι επικοινωνίας, στο βαθμό που δύνανται να παράσχουν το απαραίτητο υπόστρωμα ώστε η καμπάνια της ΓΣΕΕΕ να συγκεντρώσει ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αφήνοντας να διαρρεύσει το ‘αποτύπωμα’: ‘Έχεις σκεφθεί βαθύτερα, τι μπορεί να προσφέρει ο εμβολιασμός;’


(1)Βλέπε σχετικά, Ποταμιάνος Νίκος, ‘100 χρόνια ΓΣΕΒΕΕ 1919-2019,’ Ινστιτούτο Μικρών Επιχειρήσεων ΓΣΕΒΕΕ, Αθήνα, 2019, σελ. 221.

(2)Βλέπε σχετικά, Ψυχοπαίδης Κοσμάς, ‘Κανόνες και Αντινομίες στην πολιτική,’ Εκδόσεις Πόλις, Αθήνα, 1999, σελ. 281. Αν τοποθετήσουμε την πράξη του εμβολιασμού, με βάση τις συν-δηλώσεις που αυτή αποκτά στο τηλεοπτικό σποτ της ΓΣΕΕ, τότε θα ισχυρισθούμε πως αυτή, κινούμενη στον αντίποδα του «εγωιστικού πράττειν», τείνει στο να ανοιχθεί προς ένα «πράττειν αλληλέγγυο».

(3)Σε αυτό το σημείο, σημαντικός θα ήταν και ο ρόλος των νεότερης ηλικίας εργαζομένων, ο εμβολιασμός των οποίων, μπορεί να λειτουργήσει, ιδίως όταν μιλάμε για μικρές παρέες, και μιμητικά. Το να ομιλεί ένας νέος σε ηλικία εργαζόμενος για τον εμβολιασμό και την αξία του εμβολιασμού, προχωρώντας μάλιστα σε αυτόν, μπορεί να συνδράμει στην υπόγεια αμφισβήτηση εκείνης της αντίληψης που θεωρεί πως τα νεότερης ηλικίας άτομα δεν ‘κινδυνεύουν ιδιαίτερα’ από τον κορωνοϊό. Και γενικότερα ομιλώντας, η εμβολιαστική καμπάνια πρέπει να προσαρμόζει τα «μηνύματα σε ειδικά ακροατήρια», σύμφωνα με τη διατύπωση των Κυριάκου Σουλιώτη και Άγι Τσούρου. Βλέπε σχετικά, Σουλιώτης Κυριάκος, & Τσούρος Άγης, ‘Πανδημία και διαχείριση της ατομικής και συλλογικής ανασφάλειας,’ Εφημερίδα ‘Τα Νέα Σαββατοκύριακο,’ 13-14/11/2021, σελ. 68.

(4)Στην κουλτούρα του Facebook, μία τέτοια καμπάνα που δεν ‘χαρίζεται,’ και δεν αποκρύπτει, μπορεί να καταστεί viral, συμμετέχοντας στην συζήτηση περί της αναγκαιότητας του εμβολιασμού, και διαμορφώνοντας το δικό της ‘κοινό.’ Μέσω αυτής της καμπάνιας, η ΓΣΕΕ αποδεικνύει πως είναι σε θέση να λάβει πρωτοβουλίες με ευρύτερο αντίκτυπο.


*Σίμος Ανδρονίδης, υποψήφιος διδάκτωρ στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ



img

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ









img