Ζωγραφίζω από πολύ μικρός άρα μάλλον είναι κάτι έμφυτο, κάτι που γεννήθηκε μαζί μου. Με μικρά κενά χρονικά διαστήματα, νομίζω ότι ζωγράφιζα πάντα. Η έμφυτη δυνατότητα να δίνω μορφή σε απλές γραμμές ή να χρωματίζω εικόνες που είχα στο μυαλό μου ή έβλεπα γύρω μου, έγινε αγάπη για τη ζωγραφική. Δεν υπήρξε πιστεύω, κάποια αφορμή ή κάποιο πρόσωπο που έπαιξε ρόλο στο να ασχοληθώ με τη ζωγραφική. Αλλά από τότε που άρχισα να ζωγραφίζω, το κάνω λαμβάνοντας ερεθίσματα κάθε μέρα με διάφορους τρόπους και σε διάφορες μορφές.

Και ο ρεαλισμός και η αφαιρετικότητα υπάρχουν στη ζωγραφική μου. Προτιμώ να αποδίδω ρεαλιστικά το σκίτσο ενός προσώπου μ’ ένα απλό μολύβι και να δημιουργώ πιο αφαιρετικές εικόνες όταν χρησιμοποιώ χρώματα, κατασκευάζοντας ένα, ας πούμε, καλειδοσκόπιο που θα ταξιδέψει κι ενδεχομένως θα μαγέψει τον θεατή. Τίποτε όμως δεν είναι δογματικό, η τεχνική και η τεχνοτροπία δεν είναι στατικές, μεταλλάσσονται, αλληλεπικαλύπτονται πολλές φορές, «συνεργάζονται» με έναν μόνο στόχο: ν’ αποδώσει ο καλλιτέχνης με τη μεγαλύτερη πιστότητα ό,τι ήθελε αυτός να δείξει. Τα υπόλοιπα αφήνονται στον θεατή, να τα σκεφτεί, να τα οραματιστεί, να τα διαμορφώσει στο δικό του πλαίσιο. Και στο τέλος, να δει το έργο με τα δικά του μάτια. Ο καλλιτέχνης δείχνει έναν δρόμο, όμως ο θεατής θα διαλέξει που θα πάει.

Τον χαρακτηρισμό «ερασιτέχνης» τον εκλαμβάνω αλλά και τον εννοώ ως «εραστής της τέχνης». Ζωγραφίζω γιατί με κάνει να νιώθω καλά, ακόμα και στις χειρότερες στιγμές μου. Δεν ζωγραφίζω γιατί έχω ν’ αποδείξω κάτι σε κάποιον, ούτε στον εαυτό μου. Προφανώς επηρεάζομαι από καλλιτεχνικές νόρμες, πειραματίζομαι πάνω τους, ψάχνω, αναζητώ. Ο πειραματισμός ή η τελμάτωση σε καλλιτεχνικά στερεότυπα, είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος και μπορείς να περάσεις από έναν χώρο στον άλλον, πολλές φορές χωρίς να το καταλάβεις. Τότε έρχεται ο θεατής και στο δείχνει με τον τρόπο του. Πολλοί καλλιτέχνες θεωρούν αγαπημένα έργα τους, κάποια που έτυχαν αποδοκιμασίας από το κοινό. Και το αντίστροφο. Ο θεατής ή εν πάση περιπτώσει αυτός που είναι ο παραλήπτης του έργου, δέχεται πιο εύκολα το καθιερωμένο, το στερεότυπο…δεν τον φοβίζει γιατί έχει γίνει αποδεκτό. Αλλά ο καλλιτέχνης έχει καθήκον και να προκαλέσει. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τον πειραματισμό, που πολλές φορές σε απογοητεύει.

Κατ’ αρχάς είναι μεγάλη τιμή για μένα που εκθέτω τα έργα μου στο χώρο του Πανεπιστημίου. Ο Ακαδημαϊκός χώρος είναι εξ ορισμού χώρος Πολιτισμού. Άρα το κοινό που υπηρετεί τα Γράμματα και τη Μουσική είναι εξοικειωμένο με όλες τις μορφές της Τέχνης. Είμαι χαρούμενος που η Ακαδημαϊκή Κοινότητα της Άρτας θα δει τα έργα μου. Δεν υπήρξε καμιά προσαρμογή για τον χώρο, ούτε το σκέφτηκα ποτέ. Θέλω να ευχαριστήσω το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων για την τιμή να φιλοξενήσει στη Βιβλιοθήκη μια έκθεση με έργα μου, τον Δήμο Αρταίων για την παραχώρηση των πάνελ για την έκθεση των έργων μου, την κα Χριστίνα Θεοδωρίκα, αναπλ. Προϊσταμένη του παραρτήματος της Βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων στην Άρτα και τη φίλη Κυριακούλα Κουτσούμπα. Τέλος, αλλά όχι λιγότερο, θέλω να ευχαριστήσω κι εσάς για την φιλοξενία και το βήμα που μου δώσατε να μιλήσω για την έκθεση.