Τελευταία Νέα
Αναρτήθηκε στις:22-04-25 13:04

«Ρίζες από στάχτη»: Γ. Γεωργόπουλος, Εκδόσεις Αρμός 2025


Το βιβλίο αυτό ξεδιπλώνει στιγμές από την ιστορία ενός ανθρώπου που βίωσε μια σκληρή παιδική και εφηβική ηλικία. Ο Γιώργος γεννήθηκε το 1961. Η ιστορία του αρχίζει σε ένα μικρό χωριό, την Ακροποταμιά Ηλείας. Ζούσε με τον πατέρα του και την αδελφή, την Βάσω, ένα κορίτσι με σύνδρομο Down. Η μητέρα του είχε χωρίσει από τον πατέρα του. Μικρό παιδί θυμάται τον πόνο στα πόδια του από τα αγκάθια και τις πέτρες, γιατί δεν φορούσε παπούτσια, φυλούσε πρόβατα για ένα κομμάτι ψωμί.

Στην ηλικία των έξι ετών ο πατέρας του αποφάσισε ότι ο Γιώργος έπρεπε να πάει στην Πάτρα για να πάει στο Δημοτικό. Το σχολείο το αγαπούσε παρ΄ όλους τους εξευτελισμούς που βίωνε καθημερινά από τα άλλα παιδιά, γιατί δεν είχε μάνα και γιατί η αδελφή του ήταν άρρωστη. Το αγαπούσε το σχολείο, γιατί του έδινε τη δυνατότητα να αποφύγει έστω για λίγο κάτι πολύ χειρότερο, την απίστευτη και ανεξήγητη βία του πατέρα του επάνω του. Το ξύλο ήταν σχεδόν στην ημερησία διάταξη. Τον έδερνε με μια λεπτή λωρίδα δέρματος με ξύλινη λαβή. Ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε αλλά πάλι χώρισε, γιατί η γυναίκα του δεν μπορούσε να αντέξει την βία του. Στην έκτη Δημοτικού ζούσε με τον πατέρα του στην Αθήνα. Ο πατέρας του τον έστειλε σε μια τεχνική σχολή να γίνει ηλεκτρολόγος. Δούλευε σε ένα ηλεκτρολογείο και ότι χρήματα έβγαζε τα έδινε στον πατέρα του. Δούλεψε επίσης σε ένα φαρμακείο. Έφτασε στο Λύκειο.

Ένιωθε απέχθεια για το παρελθόν του και τους ανθρώπους του, η αδικία του φαρμακοποιού που τον απέλυσε, η απαξίωση του παπά που είχε πάει για να βρει λύση για την νουνά του, το ξύλο από τον πατέρα του, η άρρωστη αδελφή του, όλα του φώναζαν «φύγε». Θα έφευγε για το εξωτερικό, την Γαλλία. Τόλμησε να φύγει για την Γαλλία, χωρίς να ξέρει καμία λέξη Γαλλικά. Εγκαταστάθηκε στη Λυών, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο για να σπουδάσει Κοινωνιολογία και να μάθει τη γλώσσα. Γνώρισε και την Γαλλίδα την Νικόλ την οποία αργότερα παντρεύτηκε. Τελείωσε τις σπουδές του και πήρε Μάστερ κοινωνιολογίας, γύρισε με την Νικόλ στην Ελλάδα. Εργάστηκε ως κοινωνιολόγος στο ΤΕΙ Αθηνών έκανε εκπαιδευτικά σεμινάρια σε ευρωπαϊκά προγράμματα, φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα, επίσης βρήκε δουλειά και η Νικόλ. Παντρεύτηκε με τη Νικόλ και κάνανε τρία παιδιά. Δούλεψε για λίγο στο Υπουργείο Υγείας και μετά επιλέχθηκε από το Υπουργείο να εκπροσωπήσει τη χώρα στη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες…

Ο συγγραφέας, μέσα από αυτές τις σελίδες, θέλησε να αναμετρηθεί μια τελευταία φορά με το παρελθόν του, όχι όμως τόσο για να το διηγηθεί, να μιλήσει για αυτό, όσο για να το κατανοήσει καλύτερα. Το παρελθόν του δεν του είχε δώσει παρά μόνο πληγές. Ωστόσο του είχε δώσει και σπουδαία πράγματα. Του είχε μάθει την ζωή, από την ανάποδη μεν, αλλά του την είχε μάθει. Του είχε μάθει τι να κάνει με τον αντίστροφο τρόπο, αποφεύγοντας ό,τι δεν έπρεπε να κάνει. Του είχε μάθει επίσης να μην ανακυκλώνει τα προβλήματα αλλά να επικεντρώνεται στη λύση τους.

Δεν πρόκειται για αυτοβιογραφία, δεν αποσκοπεί στην απλή αφήγηση της ζωής του. Τι νόημα θα είχε άλλωστε; Πολλοί άνθρωποι έχουν βιώσει δύσκολες καταστάσεις. Δεν είναι ο μοναδικός. Επικεντρώνεται μόνο στις εμπειρίες που ήταν κρίσιμες για την ενηλικίωσή του, προσπαθώντας να δει πώς ακριβώς λειτούργησαν και πώς τον καθόρισαν.

Είναι μια προσπάθεια να βάλει τις λέξεις που έλειπαν στις εμπειρίες του παρελθόντος και στα συναισθήματα που τον πλημμύριζαν. Και αυτό για να αφήσει κάτι πίσω του. Όχι όμως ξερές αναμνήσεις, αλλά κάτι επεξεργασμένο, κάτι πέρα από το αδούλευτο συναίσθημα.

Ο μυθιστορηματικός τύπος δεν είναι αυτός που αρμόζει για την εξιστόρηση των εμπειριών που αποφάσισε να παρουσιάσει. Μπορεί να δημιουργήσει μια φτιασιδωμένη συγκίνηση, ενώ το ζητούμενο είναι η κατανόηση. Τι έγινε, πώς έγινε, πώς οι εμπειρίες της ζωής δομούσαν την ύπαρξή του, πώς επιδρούσαν στην σκέψη του και πώς αυτή αλληλεπιδρούσε μαζί τους.

Τα ανθρώπινα όντα δεν λειτουργούν μέσα σε ένα κοινωνικό κενό, αλλά σε έναν διαρκή διάλογο με τον κόσμο, με το παρελθόν και τις βιωμένες εμπειρίες, με τις εμπειρίες του παρόντος, με τους κοινωνικοϊστορικούς προσδιορισμούς. Είναι τα σύνθετα προϊόντα ενός σύνθετου κόσμου. Η συνείδηση διαμορφώνεται σιγά-σιγά και με αντιφατικό τρόπο, άλλοτε προς την σωστή κατεύθυνση άλλοτε όχι, άλλοτε μπρος άλλοτε πίσω, δεν ακολουθεί γραμμική πορεία. Όλα παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση της αντίληψης από τα μεγάλα μέχρι τα πιο μικρά, ένα βλέμμα, μία λέξη, μία τυχαία συνάντηση…

Συναρπαστικό ανάγνωσμα.

Εξαιρετικό. Καθηλωτικό.

Αισιόδοξο και παρήγορο.

Διαβάστε το.

Ο Γιώργος Γεωργακόπουλος σπούδασε Κοινωνιολογία στη Γαλλία και είναι απόφοιτος της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης. Είναι στέλεχος του Υπουργείου Υγείας. Εργάστηκε για πολλά χρόνια στη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες, εκπροσωπώντας την Ελλάδα στην Ε.Ε. στoν τομέα της υγείας. Το 2016 εξέδωσε το βιβλίο Γιατί έτσι μας αρέσει: κράτος και διακυβέρνηση, η εμπειρία ενός δημοσίου υπαλλήλου. Αρθρογραφεί σε θέματα που αφορούν στη μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης και του συστήματος υγείας, καθώς και σε ζητήματα ευρωπαϊκής πολιτικής υγείας.

Κώστας Α. Τραχανάς



img

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ