Αναρτήθηκε στις:23-01-25 10:38

Συνέντευξη της Γεωργίας Λαμπάρα στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη


Η Γεωργία Λαμπάρα γεννήθηκε στον Πειραιά. Ήρθε σε πρώτη επαφή με την πένα κι έγραψα τα εφηβικά της ποιήματα. Μεγαλώνοντας, συνέχισε να γράφει, αντλώντας έμπνευση από τη θάλασσα των συναισθημάτων που πότε την αγκάλιαζαν, πότε την έκαναν να ασφυκτιά. Στα νεανικά της χρόνια, ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη μουσική, γι’ αυτό και τα πρώτα ολοκληρωμένα έργα της είχαν τη μορφή μουσικών στίχων. Στον ελεύθερο της χρόνο, διαβάζει λογοτεχνία και διδάσκεται από τη γραφή κλασικών και σύγχρονων. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής σε σχέση με το μυθιστόρημα, το οποίο θεωρεί έργο ζωής. Σκοπός της είναι να προχωρά, να ζει ουσιωδώς και να βάλει ένα υγιές λιθαράκι σε τούτον τον κόσμο, που ευελπιστεί πως κάποια στιγμή θα γίνει καλύτερος.

Ποια ήταν τα πρώτα σας διαβάσματα και η πρώτη σας επαφή με την ποίηση;


Την ποίηση την πρωτογνώρισα στα εφηβικά μου χρόνια. Η λογοτεχνία ήταν από τα αγαπημένα μου μαθήματα στο σχολείο και είχα την τύχη να τη διδαχθώ με τέτοιον τρόπο ώστε να εμπνευστώ από αυτήν. Σε ηλικία 15 ετών, έγραψα το πρώτο μου ποίημα, με αφορμή μια εργασία που μας είχε βάλει η αγαπημένη μου φιλόλογος και ποιήτρια Θεοδώρα Παξινού. Η ποίηση με βοήθησε πολύ να εκφράσω την εφηβική μεταμόρφωση και τα σκοτάδια που τη συνοδεύουν. Ήταν δίπλα μου στα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα και απογοητεύσεις. Συντροφιά μού κρατούσαν κυρίως κλασικοί ποιητές. Αγαπώ τον Ρίτσο. «Η σονάτα του σεληνόφωτος» έχει σταθεί έμπνευση για ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα. Έμαθα πολλά από τον ερωτισμό του Ελύτη, το μεγαλείο του Παλαμά, την οξυδέρκεια του Καρυωτάκη, την ωμή ευαισθησία της Δημουλά.

Πότε ξεκίνησε το ταξίδι σας στη συγγραφή; Και οι πρώτες δημοσιεύσεις;


Ξεκίνησα να γράφω μουσικούς στίχους εντελώς ερασιτεχνικά το 2011. Συστηματικά ασχολούμαι με τη συγγραφή από το 2019. Με αφορμή τις σπουδές μου στην Ψυχολογία, αρθρογράφησα στον ιστότοπο αυτοβελτίωσης «Εναλλακτική Δράση». Ακολούθησαν δημοσιεύσεις ποιημάτων και κειμένων μου σε λογοτεχνικές ιστοσελίδες, ώσπου το 2020 δημιούργησα το δικό μου ιστολόγιο, τη «Φωτοσταλίδα». Το 2024 το ποίημα «Μικρόκοσμος» δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην Ποιητική Ανθολογία «Ξεφυλλίσματα» του Λογοτεχνικού Περιοδικού ITravelPoetry και το κείμενό μου «Το μικρό λούτρινο αρκουδάκι» στο Τεύχος Οκτωβρίου 2024 του Λογοτεχνικού Περιοδικού Storywits.

Ποια ήταν η αφορμή για να εκδοθεί η συλλογή σας Ονειροδρόμιο, εκδόσεις ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ;


Τη συλλογή την είχα προετοιμάσει τουλάχιστον δύο χρόνια πριν πάρω την οριστική απόφαση να κάνω το βήμα της έκδοσης. Ήθελα να νιώσω έτοιμη να εκτεθώ γραπτά κι ύστερα να βρω τον κατάλληλο εκδοτικό ν’ αγκαλιάσει το έργο μου. Το καλοκαίρι του 2024 ήταν καθοριστικό. Η εσωτερική φωνή που μέχρι τότε μου έλεγε περίμενε, άρχισε να φωνάζει προχώρα. Ήρθα σ’ επαφή με τις Εκδόσεις Στοχαστή, όπου η αγαπημένη Χριστίνα Ανδρέου φέρθηκε με απόλυτο σεβασμό και αγάπη στις λέξεις μου (και την ευχαριστώ από καρδιάς γι’ αυτό) κι από εκεί και πέρα όλα πήραν αμέσως τον δρόμο τους.

Γράφετε: «Ταξίδεψέ με/σ’ένα σύμπαν καμωμένο/από έρωτα κι αλήθεια/με τη ματιά σου/τη γεμάτη χρώματα...». Γιατί ο έρωτας είναι διαχρονικός;


Θ’ απαντήσω μ’ ένα απόσπασμα από το «Ο χαρακτήρας του έρωτα» στο fotostalida.gr. «Πανταχού παρών. Τον κουβαλάς μαζί σου στον χώρο και τον χρόνο σαν την πιο δική σου αποσκευή. Εκείνη που χωρά τα πιο κρυφά σου όνειρα, τις πιο μικρές ελπίδες, τα πιο γλυκά χαμόγελα και μια ζεστή αγκαλιά που γεύεσαι κάθε που νυχτώνουν τα πάντα γύρω σου.» Οέρωτας είναι δομικό κομμάτι του ανθρώπου. Γεννιόμαστε από αυτόν, τον αναπνέουμε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας και τον εξελίσσουμε μεγαλώνοντας. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς έρωτα. Είναι θάνατος.

Λέτε: ««Κουράστηκα να΄ μαιτο καλό παιδί./Εκείνο το ντροπαλό παιδί/που πνίγεται στην ενοχή/ακόμα και για την ευτυχία του...». Μπορεί το έργο των ποιητών να είναι παρεμβατικό για την κοινωνία;


Αν και η ποίηση ήταν ανέκαθεν φορέας και λάβαρο ιδεών περισσότερο από διδαχή, ο μεστός λόγος της έχει τη δύναμη να επηρεάζει και να μεταμορφώνει. Η ποίηση για μένα είναι ψυχοθεραπεία,πρώτα απ’ όλα για εκείνον που τη γράφει. Κι εδώ είναι το μεγάλο πείραμα. Μπορεί η σύγχρονη ψυχολογία να περάσει μηνύματα μέσω της ποίησης; Αν ο άνθρωπος μπορεί να ταυτιστεί με τον στίχο, ν’ αναγνωρίσει λίγο από τον εαυτό του μέσα στο ποίημα και να πάρει στο τέλος κάτι που θα κρατήσει μέσα του, μπορεί. Υπό αυτήν την οπτική έχω την ελπίδα ότι η ποίηση δύναται να είναι παρεμβατική σε ατομικό επίπεδο.

Διαβάζουν σήμερα οι Έλληνες ποίηση;


Έχω συναντήσει ανθρώπους που διαβάζουν ποίηση, αλλά δεν είναι πολλοί. Υπάρχει μια παραμένουσα προκατάληψη ως προς το συγκεκριμένο είδος. Πως δεν είναι για όλους, πως δε θα το καταλάβουν, πως δεν έχει ενδιαφέρον. Σε αυτό ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει το διαδίκτυο, αλλά θα χρειαστεί χρόνος για να φτάσουμε από το ‘διαβάζω ποίηση στο ίντερνετ’ στο ‘αγοράζω μια ποιητική συλλογή’. Έπειτα, η ποίηση είναι προσωπική υπόθεση. Δε σου διαβάζει μια ιστορία όπως το μυθιστόρημα. Σε βάζει να σκεφτείς, να νιώσεις. Δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε πάντα επιθυμητό αυτό, όταν έχουμε συνηθίσει να χαλαρώνουμε ρομποτικά μπροστά σε μια οθόνη. Ωστόσο, η γενικότερη αύξηση στο αναγνωστικό κοινό, ιδιαίτερα από την καραντίνα και μετά, είναι ένα σημάδι ότι υπάρχει η διάθεση να αναζητήσουμε διαφορετικές διεξόδους. Θέλω να είμαι αισιόδοξη ότι η μεταστροφή αυτή θα συμπεριλάβει κάποια στιγμή και την ποίηση.


Πολλοί νέοι γράφουν ποίηση. Το όνειρό τους είναι να εκδοθούν οι στίχοι τους. Παλαιότερα περίμεναν με αγωνία να αποκτήσει οντότητα η πρώτη τους ποιητική συλλογή. Σήμερα ανεβάζουν τα ποιήματά τους στο διαδίκτυο. Αυτή η εξέλιξη μπορεί να βοηθήσει την ποίηση;


Σε γενικές γραμμές, θα έλεγα ότι το διαδίκτυο είναι για την ποίηση ένας απαραίτητος εξελικτικός συμβιβασμός για να παραμείνει ζωντανή. Είναι πολύπλευρο το συγκεκριμένο θέμα. Από τη μία το διαδίκτυο είναι ένα εργαλείο με το οποίο όλοι είναι πια εξοικειωμένοι. Μπορεί να τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού πιο εύκολα και να κάνει την ποίηση προσιτή και τον ποιητή γνωστό σε μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων. Προσφέρει ένα βοήθημα προώθησης του έργου. Από την άλλη, ο ρυθμός της ποίησης είναι όπως το ρεύμα του ποταμού. Πότε αργός, πότε γρήγορος, πότε απαλός, πότε ορμητικός. Ρέει φυσικά. Αντίθετα, το να συμβαδίζει με τους φρενήρεις ρυθμούς του διαδικτύου μπορεί να γίνει εξοντωτικό για έναν ποιητή. Μπορεί να του στερήσει την έμπνευση ή ακόμα να τον οδηγήσει στην έκπτωση της ποιότητας του λόγου του για χάρη της δημοφιλίας. Και υπάρχει φυσικά και η μεγάλη μάστιγα της λογοκλοπής. Κανένα γραπτό δεν είναι ασφαλές όταν διατίθεται δωρεάν στο ίντερνετ.

Άρα η έκδοση ενός βιβλίου εξακολουθεί να είναι η ασφαλέστερη οδός;


Scripta manent. Το διαδίκτυο δεν αποθηκεύει. Δεν ταξιδεύει τον λόγο στον χρόνο. Αφορά στο τώρα. Αν ο ποιητής νιώθει πως έχει κάτι να πει που αξίζει να μείνει, η έκδοση είναι μονόδρομος για να κατοχυρωθεί. Και πάντα υπάρχει κάτι που αξίζει να μείνει. Δεν υπάρχει παρθενογένεση. «Είναι εκείνο το μοναδικό αποτύπωμα της ψυχής…» που μπορεί να αποτυπώσει τον παλμό του σήμερα στο πέλαγος του διαχρονικού. (από το ποίημα «Μικρόκοσμος» που περιλαμβάνεται στο «Ονειροδρόμιο).

Ποια ήταν η ανταπόκριση των αναγνωστών στη νέα ποιητική συλλογή;


Προς μεγάλη μου χαρά οι κριτικές και οι γνώμες που έχω λάβει μέχρι τώρα ήταν θετικές έως συγκινητικές. «Με άγγιξε» ή «με συνεπήρε» άκουσα τόσο από ανθρώπους που δεν είχαν διαβάσει ή δεν είχαν καλή σχέση με την ποίηση, όσο κι από ανθρώπους του χώρου. Κι είναι τιμή μου οι στίχοι μου ν’ αγγίζουν ψυχές. Μου δίνει κίνητρο να συνεχίσω.

Ποιος είναι ο σκοπός της ιστοσελίδας που έχετε δημιουργήσει;


Το fotostalida.gr είναι πρακτικά η στέγη των γραπτών μου. Τη «Φωτοσταλίδα» - και ως λέξη και ως ιδέα –την εμπνεύστηκα σε μια πολύ σκοτεινή στιγμή της ζωής μου. Αφορά στη μικρή εκείνη αχτίδα φωτός που κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα του και του δίνει τη δύναμη να προχωρήσει. Πιστεύω σ’ αυτό το φως και εμπνέομαι από αυτό. Η ιδέα της ιστοσελίδας ήταν να υπάρχει ένας διαδικτυακός χώρος όπου ο αναγνώστης να διαβάζει άρθρα, ποιήματα, ιστορίες και μουσικούς στίχους που έχουν ως κινητήριο δύναμη αυτό το φως της αισιοδοξίας. Ως έννοια, η Φωτοσταλίδα ενυπάρχει και στο «Ονειροδρόμιο».

Τι γνωρίζετε για την Άρτα;


Δυστυχώς, δεν έχω επισκεφθεί αυτήν την τόσο όμορφη και ιστορική πόλη. Μέσα μου, όμως, την έχω άρρηκτα συνδέσει με τη δημοτική ποίηση και τον 15σύλλαβο τον οποίο αγαπώ. «Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες / γιοφύρι-ν-εθεμέλιωναν στης Άρτας το ποτάμι». Θυμάμαι ακόμα πόσο συναρπαστική και συνάμα τραγική είχε φανεί στα παιδικά μου μάτια η ιστορία του πιο διάσημου γεφυριού της Ελλάδας. Του γεφυριού που γέννησε καλλιτέχνες, λογοτέχνες, αγωνιστές κι επιστήμονες. Μέρη με τα γραφικά τοπία και την πλούσια λαϊκή και ιστορική παράδοση της Άρτας αποτελούν διαχρονική πηγή έμπνευσης.



img

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ