Aφορμή για το βιβλίο στάθηκε μια πρόσφατη σχετικά απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ βάσει της οποίας απαγορεύτηκαν και πάλι οι αμβλώσεις. Γνωρίζοντας την ευαισθησία μου σε θέματα φύλου, μου ζητήθηκε τότε από την υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων των Εκδόσεων Διόπτρα να γράψω ένα άρθρο για το θέμα. Οι 1000 λέξεις αυτού του άρθρου αποτέλεσαν το έναυσμα για τις 125.000 λέξεις αυτού του μυθιστορήματος και για τη δημιουργία μιας πλειάδας ηρώων που κινηματογραφικά ζωντανεύουν μια εποχή και τη νοσηρότητά της όσον αφορά τη θέση των γυναικών και τις αντιλήψεις πάνω στο ζήτημα της αυτοδιάθεσης.

Πραγματικά σοφή κουβέντα. Κατά την περίοδο που περιγράφω (δεκαετία του ’60) υπάρχει ακόμη σκοταδισμός, στερεότυπα και μια πατριαρχική συνείδηση τόσο βαθιά ριζωμένη σε γυναίκες και σε άντρες, επειδή ακριβώς ήταν αλληλένδετη με τα θρησκευτικά πιστεύω τους. Σκόπιμα μάλιστα εμφανίζω κατ’ αντιδιαστολή τις συνθήκες που επικρατούσαν για το θέμα της επίσημα απαγορευμένης άμβλωσης στην επαρχία και στο αστικό περιβάλλον για να καταδείξω ότι υπήρχε γυναικεία ελευθερία και αυτοδιάθεση μόνο κατ’ ευφημισμόν. Οι γυναίκες βιάζονταν, κακοποιούνταν, υπονομεύονταν, βασανίζονταν ψυχικά και σωματικά δίχως να υπάρχει κανείς να τις στηρίξει και να τους αναγνωρίσει τα αυτονόητα δικαιώματα που είχαν οι άντρες. Ως εκ τούτου, το βιβλίο είναι στην ουσία μια ετεροχρονισμένη κραυγή για εκείνα τα γυναικεία δεινά και συνάμα η αποτύπωση της αγωνίας να μην ξαναζήσουμε τέτοιες μέρες.

Η αλλαγή και η ελπίδα επήλθαν με την άρση της απαγόρευσης των εκτρώσεων. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί οπισθοδρόμηση και σκοταδιστική προσέγγιση. Όμως στο βιβλίο υπογραμμίζω ένα πράγμα: Η άμβλωση είναι μια απόφαση που πρέπει να λαμβάνεται με φειδώ όταν η γυναίκα αδυνατεί να κάνει αλλιώς. Είναι μια λύση ανάγκης σε ένα αδιέξοδο, επιφορτισμένη με απίστευτες τύψεις. Δεν είναι μια επιλογή που την κάνει ευχάριστα ή δίχως εσωτερική τριβή. Καλώς ή κακώς, υπάρχει μέσα της η αρχέγονη αμφιβολία αν πρέπει να απαρνηθεί τη μητρότητα. Η ίδια η συνείδηση της γυναίκας αναλαμβάνει τον ρόλο του κριτή και της γεννά αναστολές και συχνά ενοχές, καθώς αιώνες τώρα τόσο η θρησκεία όσο και το ένστικτο της μητρότητας τη θέτουν απέναντι στις ευθύνες της και ταλαιπωρείται απίστευτα όταν αντιμετωπίζει ένα τέτοιο δίλημμα. Συνεπώς, δεν χρειάζεται τον νόμο ως έναν επιπλέον δραγάτη και επικριτή όταν προσπαθεί να λάβει μια απόφαση.

Βγαίνοντας έξω από το χωροταξικό πλαίσιο της Ελλάδας ή ακόμη περισσότερο της Ευρώπης, είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς πως, παρά τα βήματα των δυτικών κοινωνιών, υπάρχει ακόμη μια Ανατολή και συνάμα μια Αφρικανική Ήπειρος όπου οι πατριαρχικές αλυσίδες είναι ακόμη ασήκωτες και αρραγείς. Αρκεί να θυμηθούμε τον λιθοβολισμό γυναικών που απαρνήθηκαν τη μαντίλα, την κλειτοριδεκτομή, τον αναλφαβητισμό των γυναικών, που οδηγεί σε μια υποτακτική στάση σε ό,τι τους επιβάλλεται, τις ανήλικες σκλάβες του σεξ των Ταλιμπάν, την ενδοοικογενειακή βία, τις γυναικοκτονίες, το trafficking και πάει λέγοντας. Εξάλλου, ακόμη και στις δυτικές κοινωνίες παρατηρείται έξαρση κάποιων φαινομένων που αποδεικνύουν τη νοσηρότητα και τα βαθιά ριζωμένα ακόμη στερεότυπα για τη θέση των γυναικών. Οι κοινωνίες είναι κατ’ επίφαση προηγμένες και συχνά καταφαίνεται από τα γεγονότα ότι ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς και δύσβατος για την πραγματική εξίσωση των δύο φύλων και την αναγνώριση των αυτονόητων δικαιωμάτων τους, όπως αυτά του αυτοκαθορισμού, της αυτοπραγμάτωσης και της αυτοδιάθεσης.