Ο Alex Michaelides γεννήθηκε στην Κύπρο από Ελληνοκύπριο πατέρα και Αγγλίδα μητέρα, σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ και πήρε το μεταπτυχιακό του στη Σεναριογραφία από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου στο Λος Άντζελες. Έγραψε το σενάριο για την ταινία Καλύτερα ο Διάβολος που Ξέρεις (The Devil You Know, 2013), με πρωταγωνίστρια τη Ρόζαμουντ Πάικ, και συνυπέγραψε το σενάριο του SOS Έρχονται οι Βρετανοί (The Con is On, 2018), με τους Ούμα Θέρμαν, Τιμ Ροθ, Πάρκερ Πόζι και Σοφία Βεργκάρα. Η "Σιωπηλή ασθενής" είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.

Δεν έχω συναντήσει ποτέ τέτοιο ζευγάρι! Καθώς έγραφα το βιβλίο μου αυτό που μ’ ενδιέφερε ήταν να ερευνήσω κάτω από την επιφάνεια αυτού που δείχνουμε προς τα έξω ψάχνοντας την περίπλοκη αλήθεια που κρύβεται. Συχνά οι άνθρωποι αποσιωπούν την αλήθεια όχι μόνο από τους άλλους αλλά κι από τον εαυτό τους. Νομίζω ότι αυτό είναι που μ’ ενδιαφέρει περισσότερο, τα ψέματα που λέμε στον ίδιο τον εαυτό μας.

Δεν μπορώ να μιλήσω γι άλλα ζευγάρια πάντως στο ζευγάρι του βιβλίου μου ισχύει. Ο Γκάμπριελ και η Αλίσα σέβονται ο ένας τον άλλον, ο Γκάμπριελ ειδικά βοήθησε αποφασιστικά την Αλίσα στο καλλιτεχνικό της ξεκίνημα. Νομίζω ότι όλοι οι καλλιτέχνες χρειάζονται υποστήριξη όταν ξεκινούν, είτε υλική είτε συναισθηματική.

Aυτή ακριβώς είναι η ερώτηση που κάνω στο βιβλίο μου και βρίσκεται στην καρδιά της ιστορίας που αφηγούμαι. Αν η Αλίσα αγαπούσε τον άντρα της τότε γιατί τον σκότωσε; Είναι ευκολότερο να πιστέψεις ότι κάποια είναι τρελή ώστε να μπορεί δολοφονήσει τον σύζυγο της, αυτό πιστεύουν όλοι για την Αλίσια. Όπως όμως λέω στο βιβλίο μου πνευματική υγεία σημαίνει να αμφιβάλεις για ότι θεωρείται δεδομένο, είναι δυνατό να αγαπούμε κάποιον και να τον μισούμε ταυτόχρονα.

Για μένα η σιωπή στην ιστορία μου είναι μια πράξη άμυνας, αυτοάμυνας η ακόμα κι ένα όπλο. Η σιωπή είναι η τελευταία επιλογή του καθενός από μας, όταν κανείς δε μας πιστεύει η μόνη επιλογή που μας μένει είναι να μη συμμετέχουμε πλέον στη συζήτηση παραμένοντας σιωπηλοί. Είναι μια λύση στην οποία καταφεύγουν πολλοί άνθρωποι ειδικά οι γυναίκες.

Καταδικάζεται με το ελαφρυντικό της διανοητικής διαταραχής και στέλνεται σε μια ψυχιατρική μονάδα. Ήθελα να τοποθετήσω την υπόθεση σε κάποιον κλασικό, κλειστό χώρο αποδίδοντας φόρο τιμής στις νουβέλες της Αγκάθας Κρίστι. Έχοντας εργαστεί σε τέτοιες μονάδες γνώριζα ότι μπορούσα να φτιάξω μια πειστική ιστορία που να μην απέχει από την πραγματικότητα..

Απ. Ένας από τους λόγους που σταμάτησα την εκπαίδευση μου στην ψυχοθεραπεία ήταν ότι συνάντησα πολλούς κακούς ψυχοθεραπευτές. Κατάλαβα ότι σε τελική ανάλυση η αποτελεσματικότητα κάθε θεραπείας εξαρτάται από την ικανότητα του ατόμου. Κάποιος θεραπευτής με την ίδια εκπαίδευση μπορεί να κάνει θαυμάσια δουλειά και κάποιος άλλος να αποτύχει ολοκληρωτικά. Πιστεύω ότι ο Τεό το γνωρίζει αυτό, έχει αυτοπεποίθηση και είναι βέβαιος ότι μπορεί να πλησιάσει την ασθενή του, στην ουσία κατανοεί την διαφορά εννοιών της ψυχολογίας όπως η συμπάθεια και η εμπάθεια.

Οι ψυχίατροι είναι αυτοί που μπορούν να χορηγήσουν φάρμακα. Οι ψυχοθεραπευτές από τη μεριά τους υιοθετούν μια πιο ψυχοδυναμική προσέγγιση. Έχω βιώσει την σύγκρουση αυτών των δύο επαγγελματιών κατά την εκπαίδευση μου.

Είναι αυτονόητο ότι έπρεπε να συμπυκνώσω το χρόνο στην αφήγηση μου όπως συμβαίνει πάντα στη λογοτεχνία. Ο θεραπευτής που είχα έλεγε συχνά ότι για να θεμελιώσεις μια στενή σχέση χρειάζονται επαναλαμβανόμενες εμπειρίες ανταπόκρισης κάτι που απαιτεί πολύ χρόνο και δεν βλέπω το λόγο γιατί ένας ασθενής σαν την Αλίσα δεν θα ανταποκρίνονταν στις εκκλήσεις του θεραπευτή της ακόμα κι αν αυτό απαιτούσε όχι μήνες αλλά χρόνια.

Η βασική ερώτηση που απευθύνω στην Σιωπηλή Ασθενή είναι αν μπορούμε να απαλλαγούμε από τις τραυματικές εμπειρίες της παιδικής ηλικίας μας. Ο Γκάμπριελ και η Αλίσια έχουν και οι δυο τους τραυματικές παιδικές εμπειρίες και η γνώμη μου είναι ότι ναι, μπορούμε τελικά να απαλλαγούμε από τα παιδικά τραύματα αν συνειδητοποιήσουμε τι μας έχει συμβεί κι αν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Αν όμως εξαπατούμε τους εαυτούς μας τότε είμαστε καταδικασμένοι να ξεκινήσουμε πάλι απ’ την αρχή η να επαναλάβουμε την ίδια διαδικασία.

Όπως έχει πει ο Άλφρεντ Χίτσκοκ άλλο αγωνία κι άλλο έκπληξη. Η έκπληξη είναι ένα γεγονός στιγμιαίο ενώ η αγωνία μπορεί να παραταθεί επ’ άπειρον. Γι αυτό κι αποφάσισα να ξεκινήσω το βιβλίο μου με τη φράση "Η Αλίσα Μπέρενσον ήταν τριάντα δύο χρονών όταν σκότωσε το σύζυγό της." Τούτο σημαίνει ότι το μυθιστόρημα εστιάζει αμέσως στο "πως" και στο "γιατί" έγινε το έγκλημα όχι στο "ποιος" είναι ο ένοχος. Η ερώτηση "γιατί" είναι που μ’ ενδιαφέρει – και μπορείς μ αυτήν να χτίσεις το στοιχείο της αγωνίας με τρόπο που μια έκπληξη δεν μπορεί.

Κατά μεγάλο μέρος έχει να κάνει με το γεγονός ότι μεγάλωσα στην Κύπρο όπου εξοικειώθηκα με τους μύθους από νεαρή ηλικία κι αργότερα μελέτησα αρχαία τραγωδία στο Κέιμπριτζ όπου αποτελούσε τμήμα των σπουδών μου. Ο Ευριπίδης ήταν πάντα ο αγαπημένος μου τραγικός, νομίζω ότι καταπιάνεται με τις γυναίκες, τα τραύματα της ψυχής κα την τρέλα μ’ έναν τρόπο εντελώς σύγχρονο. Στο μυαλό μου μπορώ να δω μια ευθεία σχέση ανάμεσα στον Ευριπίδη και στον Τέννεση Ουίλιαμς, άλλον έναν από τους συγγραφείς που αγαπώ. Η Άλκηστις ήταν πάντα η αγαπημένη μου τραγωδία. Πεθαίνει για να σώσει τον άντρα της και κατόπι επανέρχεται στη ζωή στο τέλος του έργου – όμως όταν συνδέεται ξανά με τον σύζυγο της μένει βουβή. Κανείς δεν γνωρίζει πως να αντιμετωπίσει αυτή τη σιωπή της γεγονός που καθιστά την τραγωδία προβληματική γι αυτό άλλωστε και σπάνια ανεβαίνει στα θέατρα. Αυτή η σιωπή της Άλκηστις με στοίχειωνε για χρόνια κι όταν αποφάσισα να αφηγηθώ την υπόθεση μέσα από μια ψυχολογική αστυνομική ιστορία Η Σιωπηλή Ασθενής είχε γεννηθεί.

Το βιβλίο γράφτηκε σα μια κίνηση απελπισίας ύστερα από μια αποτυχημένη και ψυχοφθόρα καριέρα σεναριογράφου---σαν μια απόπειρα να γράψω κάτι για το οποίο θα είχα τον απόλυτο έλεγχο από την αρχή μέχρι το τέλος. Έτσι έγραψα κάτι αποκλειστικά για μένα και ποτέ δεν περίμενα ότι κάποιος θα το διάβαζε. Όταν ο εκδότης μου είπε ότι είχε φτάσει στο νούμερο ένα της λίστας των Νιου Γιορκ Τάιμς νόμιζα ότι έκανε πλάκα. Ήταν η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου, η πιο συγκλονιστική σίγουρα.

Η PLAN B, εταιρεία του Μπραντ Πιτ, θα το κάνει ταινία, κατά τη γνώμη μου εκεί φτιάχνουν τις καλύτερες παραγωγές του Χόλυγουντ, είμαι ενθουσιασμένος και περιμένω με ανυπομονησία το αποτέλεσμα.

Ήταν πραγματικά ευχάριστη η επαφή με ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο λόγω αυτού του βιβλίου, αυτή η πλευρά ήταν ασφαλώς η πιο συναρπαστική και η πιο ικανοποιητική της όλης διαδικασίας. Όντας μισός ελληνοκύπριος είμαι πολύ χαρούμενος που το ελληνικό κοινό δέχτηκε τόσο ζεστά το μυθιστόρημα μου. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους το διάβασαν κι ακόμα εύχομαι σε όσους πρόκειται να το διαβάσουν να το απολαύσουν το ίδιο.